PoszukującyTerapeuta

Nie można winić za to własnego tatę, nie oszukujmy się ludzie ale nasi rodzice żyli w czasach kiedy jeszcze nie było takiego punktu patrzenia. Nie było DDA nie wspominając już o DDD. Ludzie kiedyś u nas w Polsce nie rozumieli jak bardzo duże znaczenie mają różne zachowania. Zróbcie sobie taki etap wybaczania. Ja go zrobiłem sam i naprawdę mi pomógł, rozdział zamknąłem. Po prostu wybaczcie ale tak z głębi siebie bez względu na to jaki był Wasz tata (czy też mama), chociaż z psychologii najważniejsza jest rola ojca na wychowanie. Zaburzona perspektywa relacji ojciec kontra dziecko niestety ale powoduje właśnie problemy w dalszym życiu. Jednak czy macie zamiar się tym zamartwiać? Nie odwracajcie się wstecz. Najważniejsze aby wyjść z punktu w którym się stoi jest po prostu wybaczenie.

Mam identycznie jak autor.. jak widzę nie jestem sam w tym świecie. Najgorsza jest ta bezradność, że nie można się cofnąć i naprawić bo to wywołało sporo dalszych konsekwencji w tym u mnie na przykład jeden wielki bunt w okresie moich 18 lat. Ten bunt był tak wielki, że ja sam o mało nie eksplodowałem. Do tego przez to, że studiuje kierunek taki jaki studiuje to przez to, że czasami zbyt dużo czytam i zbyt dużo zaczynam rozumieć to mnie jeszcze bardziej pogrąża..