Mam na imię Kamila. Mam 26 lat. W wieku 15 lat zdiagnozowano u mnie nerwicę spowodowaną przez trudną sytuację rodzinną. Niestety nie otrzymałam wtedy pomocy psychologa jedynie miałam brać łagodne tabletki uspokajające bez recepty i się nie denerwować. I tak żyłam sobie przez wiele lat, zmagając się z życiem. Myślałam, że jedni ludzie urodzili się po to by być szczęśliwi, którym wszystko albo prawie wszystko sie udaje, i drugich takich jak ja którzy choćby nie wiem jak bardzo się starali, to im się nie uda. Moja młodsza siostra ma wszystko o czym zawsze marzyłam jest piękna, pewna siebie, ma kochającego męża, ma córeczkę, ma cudownych wieloletnich przyjaciół, wszyscy ją uwielbiają. I jestem ja, osoba którą pomiatano zarówno w domu jak i w szkole. Nie wiem ile razy słyszałam, że jestem brzydka, głupia, że nic nie osiągnę. Ciężko mi było się zaprzyjaźniać i jak tylko zaczęło być gorzej to te osoby znikały z mojego życia. 3 lata temu poznałam swoją obecną przyjaciółkę, różni nas wszystko ja lubię książki, teatr, muzea ona za to lubi szaleć w klubach ale mimo wszystko świetnie się dogadujemy i ona jest przy mnie nawet jak jest ze mną źle. Miesiąc temu trafiłam do szpitala z powodu silnych ataków paniki, mam wrażenie że te ataki to był wybuch emocji skrywanych przez lata. Od tego czasu chodzę na terapię, jednak mam wrażenie, że niewiele osób jest w stanie pojąć co ja przeżywam, jak ciężko mi się zasypia, jak się boję wielu rzeczy. Dopiero czytając to forum zrozumiałam, że nie jestem nienormalna i że są osoby, które wiedzą co to znaczy atak paniki, lęk.
