Cześć. Dziś nadszedł przełom w moim życiu, stwierdziłem że dość tego, zmagam się ze stanem depresyjnym dwa lata, próbowałem to zapić (wiem nie tędy droga), próbowałem to z siebie wypocić na treningach, zaczytać w książkach czy przesiedzieć w domu. Stwierdziłem że sam nie dam rady, zrozumiałem to gdy złożyłem papiery do nowej szkoły i mnie przyjęli a ja nie miałem ochoty tam iść, nie mogłem spać w nocy na myśl że będę musiał poznać nowych ludzi, odnaleźć się w nowym środowisku. Moja samoocena jest okropnie niska zarówno jak i pewność siebie. Zdecydowałem że nie idę do tej szkoły, nie chce się wyniszczać od środka tym syfem i dzisiaj umówiłem wizytę do psychoterapeuty a do szkoły pójdę w następnym roku. Najgorsze jest jednak to że moja mama wraca za niedługo wraca z pracy i nie wiem jak jej o tym wszystkim powiedzieć? O zrezygnowaniu ze szkoły, depresji i wizycie u psychoterapeuty. Wiem że to będzie dla niej cios no bo kto by chciał mieć syna który jest w depresji, ale wierzę że jakoś łagodnie jej o tym powiem i nie sprawię jej zbyt dużego bólu. Nigdy nie planowałem takich spraw, no bo ilu z nas planowało kiedyś mieć depresję? Takich rzeczy się nie planuje ale one się zdarzają. Ciężko mi z tym że straciłem dwa lata życia na wegetacji ale nie chce stracić więcej, a tym bardziej nie chce popełnić samobójstwa. W ciągu tych dwóch lat prawie codziennie myślałem o śmierci, chciałem aby mnie znalazła i mnie wyręczyła abym nie musiał zrobić tego sam. Nie wiem czy się podniosę ale jeśli nic nie zrobię to na pewno nic się nie zmieni. Mam jeszcze jedną sprawę do was, gdy miałem 2,5 roku mój ojciec popełnił samobójstwo, nie wiem czy miał depresję czy inne problemy psychiczne ale mam pytanie do kogoś czy mogłem po nim coś takiego odziedziczyć genetycznie?
