Skocz do zawartości
Nerwica.com

Bartek91

Użytkownik
  • Postów

    1
  • Dołączył

  • Ostatnia wizyta

Osiągnięcia Bartek91

  1. Bartek91

    Wysłuchajcie

    Dzień dobry... w sumie nie wiem jak inaczej zacząć ten temat, ale mam nadzieje, że mimo mało kreatywnego przywitania poświęcicie chwilę na zapoznanie się z moim problemem. Aktualnie mam 23 lata na karku i mam wrażenie, że do tej pory życie uciekało mi przez palce... mimo kilku sukcesów życiowych nadal nie potrafię odnaleźć się w społeczeństwie, boję się kontaktu, odrzucenia, które tak naprawdę spotykało mnie przez całe życie, a jeżeli ktoś potrafił wyciągnąć do mnie dłoń - nie potrafiłem jej przyjąć przez obawę na zdradę. Może po kolei: Odkąd pamiętam zawsze miałem problemy z ludźmi, bałem się ich odrzucenia... może to przez niezbyt przychylny kolor włosów (rudy - mimo braku jasnej cery i karnacji) ludzie mnie nie akceptowalni, nadal nie potrafię zrozumieć dlaczego to takie ważne mieć bardzo popularny wygląd, na szczęście kolor włosów mi się zmienił, ale szrama została... odrzucenie, prowokacje do bójek. Do tej pory mam kompleksy co do swojego wyglądu. Zawsze miałem jakieś malutkie 2-3 osobowe grono znajomych, ale wiedziałem, że prędzej czy później mnie wykorzystają, mam tyle noży w plecach. Miałem kilkoro "przyjaciół", którym potrafiłem się zwierzyć by potem stać się celem szyderczych komentarzy... Zawsze pomagałem ludziom, bez warunkowo, nie patrząc na własne interesy. Może to właśnie tutaj był błąd - może jestem wykorzystywany? Mimo dobrych intencji mój charakter zmienił się i stałem się chamski, arogancki... po prostu nie chciałem, aby ludzie utrzymywali ze mną kontakt, a teraz nie mogę tego zmienić, mimo starań... ludzie mnie unikają (nawet nowi). Nigdy nie miałem drugiej połówki, może zabrzmi to banalnie... ale marzę, aby mieć kogoś komu mogę powiedzieć jak mi minął dzień, kogo mogę pocieszyć, zaopiekować się. Mimo zauważalnego (zawsze po czasie...) zainteresowania moją osobą u płci pięknej nie mógłbym zdobyć się na jakikolwiek związek, mam wrażenie, że osobę którą pokochałbym skrzywdził. Dziś w połowie moich wakacji doszedłem do wniosku, że jestem wrakiem, a nie człowiekiem. Chciałbym położyć się spać i nigdy nie wstać, zacząć od nowa w świecie gdzie wszystko jest pozbawione monotonności - bardziej interesujące, żywe. Staram sobie znaleźć zajęcie, ale do wszystkiego mam słomiany zapał. Mógłbym dalej wymieniać jak uważam swoje życie za porażkę, mimo, że niektórzy mi go podobno zazdroszczą. Nie wiem co robić... mam nadzieje, że takie anonimowe wyżalenie na internetowym forum mi coś da.
×