Hej wszystkim współautorom tego forum! :)
Dołączanie do tego typu dyskusji jest dla mnie zupełną nowością. Zdecydowałam się na to całkiem przypadkowo, choć wcześniej już o tym myślałam. Moja mama cierpi na CHAD, a z nią chorują jej bliscy. Piszę tak, bo wszyscy z Nią mieszkający żyją z tą chorobą. Jest chora od około 20 lat i nie bierze leków, więc jest coraz gorzej. Ja sama nie wiem czy jestem chora. Nikt nie zdiagnozował u mnie choroby, ale moje zachowanie często na to wskazuje. Czekam w kolejce na psychoterapię grupową, może dostanę się na nią w okolicach października. Męczy mnie cholernie CHAD mojej mamy, niepewność związana ze mną i brak dystansu do sytuacji, relacji z mamą. Marzy mi się stanięcie na nogi, poradzenie sobie z samą sobą, tą chorą relacją, nawykami z dzieciństwa i odnalezieniem własnego sensu, celu życia. Może rozmowa z Wami pomoże w jakiś sposób? Może ja mogę, dzieląc się własnymi przeżyciami, pomóc komuś innemu?
Nowicjuszka pozdrawia!
