niesmiala1996

Jestem dzieckiem bohaterem. Moje życie opiera się praktycznie na samej nauce i dążeniu do sukcesu.

Zacznę od tego, że jestem już dorosła, a mój ojciec nie pije od roku (przedtem wracał po nocach pijany, awanturował się, kiedy byłam mała uderzył mnie). Nie potrafię z nim rozmawiać. Gdy tylko otworzy buzię, ja reaguję agresją, od razu do wyzywam. Od dawna borykam się z problemem. Kiedy poznaję mężczyznę, jestem szczęśliwa. Jestem podekscytowana, chcę go spotkać jak najszybciej. Po jednym dniu ekscytacja mija i mówię mu, że nie jestem na nic gotowa. Rok temu stworzyłam związek z chłopakiem, który podobał mi się od dłuższego czasu. Na początku podobało mi się, ale kiedy zobaczyłam go pijanego, coś we mnie pękło. Zaczęłam płakać. Nie odzywałam się jaki czas, a potem zerwałam. Miałam również problem z przełamaniem się co do pocałunku. Pierwszy raz pocałowałam chłopaka dopiero po tym, jak całowałam się z dziewczyną. Mam takie poczucie, że boję się związków, zaangażowania. Mam wielu kolegów, ale jeśli któryś wyzna mi uczucie, ja uciekam. Jeżeli chodzi o budowę męskiego ciała, nie podnieca mnie to za bardzo. Może klata piersiowa, ale jeśli chodzi o członka to raczej mnie odrzuca. Podobnie jest z kobietami. Piersi mi się podobają, ale wagina już nie. Również mnie odrzuca. Co powinnam zrobić? Nie odrzuca chłopaków i spróbować umówić się na siłę? Bardzo chciałabym iść do psychologa, ale zwyczajnie nie stać mnie na płacenie 120zł za 50 minut sesji. Na NFZ czeka się 3 miesiące.