Witam
Pisze tu,ponieważ mam problem który trwa juz dobre 5 lat.Bardzo długo zwkekalem aby tu napisać.
Nie widziałem żadnych oznak problemu w mojej głowie do czasu jak wyjechalem za granice,po liceum musiałem jechać do rodziców którzy wyemigrowali za granice.
Od tego momentu zaczol poleglebiac się mój problem.Dostałem jakiejś dziwnej fobii. Boje się wychodzić do ludzi,boje się z nimi rozmawiać. Mam wrażenie, ze wszyscy się na mnie patrzą.Odczuwam strasznie dziwny lęk.
Nie potrafię nawiązać głębszej więzi z kobietami,nie potrafię pokazywać uczuć. Mam głowie myśli,jak zostałem bity i poniżany przez rodziców. Dlatego mnie to blokuje.
Nie potrafię od paru lat patrzeć w lustro i jak wyglądam,odrazu odwracam wzrok.
Moje ciało jest dla mnie najokropniejszym widokiem na ziemi.
To cos mnie blokuje, najprostsze rzeczy staja się dla mnie krokiem nie do przeskoczenia..Dlaczego kupienie czegoś w sklepie daje mi tyle stresu:(
Myślałem, ze po roku,dwóch przejdzie ale zaraz będzie 5 rok i to jeszcze bardziej się pogłębia.
Nie mam ani przyjaciół ani Znajomych za granica,siedze cale dnie w domu.
Jedyna moja rozrywka jest bieganie,wtedy przynajmniej nie odczuwam tego stresu i na parę godzin jestem weselszy.
Najgorsze jest to,ze przy rodzinie muszę udawać, ze jestem uśmiechnięty i radosny.Często miewam samobójcze myśli.
Mam 23 lata i czuje się jak śmieć, nie widzę żadnych perspektyw.
Chciałbym wrócić do kraju i zacząć leczenie,ale nie mam pojęcia jak się to leczy i czy to jest depresja czy nie wiem co.
