Choruję co najmniej od sześciu lat, co do mojej pozycji społecznej - od narodzin była niska i w zasadzie jestem tego stanu przyczyną, dorobek życia: ChAD, DSPS, socjofobia. Mimo słabego startu i nieprzychylnego otoczenia tak w gronie rodzinnym, jak i szkolnym, przed nosem przeszło mi już sporo szans na zrobienie czegoś ze swoim życiem, jakieś nadal się pokazują i cóż, biorę albo nie.
Nie wiem, od kiedy myślę o samobójstwie, w każdym razie od jakiegoś czasu, to będzie jakieś 20% całego życia, nie widzę innej opcji, skoro nie chcę na nikim bezproduktywnie pasożytować. Niestety, w pewnym momencie beztroskie plany wyeliminowania swojej osoby zaburzyło odkrycie pewnych rzeczy i tu pojawia się problem depresji, w którym tak czy inaczej nie zamierzam tkwić biernie. Zabicie się i bierne życie jest wyborem pomiędzy dżumą a cholerą. Wiem, że nie wyleczę się z tego dziadostwa. Sednem sprawy jest przetrwanie.
Wyciąganie się z tego to przede wszystkim wkład własny, a ja mam syndrom zadomowionego więźnia i nie widzę sensu w działaniu. Ludzie jako społeczeństwo budzą we mnie wstręt i nie chcę się z nimi asymilować, bo o integracji nawet nie ma co mówić. Różnię się od przeciętnych zdrowych jednostek i chyba zawsze będę w opozycji do nich.
