Laris, to co napisałeś niemal dokładnie oddaje stan psychiczny mojego męża... Przynajmniej tak mi się wydaje bo od dawna nie potrafimy tak naprawdę szczerze i od serca porozmawiać. Naprawdę chciałabym mu pomóc - ale nie wiem jak i trochę też zaczyna brakować mi sił bo sama zaczynam myśleć podobnie jak on. Również jesteśmy lekko po trzydziestce, właśnie spodziewamy się drugiego dziecka (na które zdecydowaliśmy się po wielu wyliczeniach i kalkulacjach - jakkolwiek by to nie brzmiało) i zamiast wychodzić z długów tylko je powiększamy. Każdy kolejny niespodziewany wydatek przyprawia nas o palpitację serca. Ja już nawet nie chcę żeby mąż pomagał mi w kompletowaniu wyprawki dla dziecka - kombinuję póki mogę sama, żeby go nie denerwować. Staram się być silna dla całej naszej rodziny. Ja radziłabym Tobie abyś właśnie żonie powiedział to wszystko co piszesz na forum - na pewno Cię zrozumie i może wspólnie znajdziecie jakieś wyjście z tej sytuacji? Rozmawialiście o Waszej sytuacji razem?
