madeline07

Witajcie! Mam 16 lat i do tej pory moje życie przebiegało dosyć szczęśliwie. Uczę się bardzo dobrze, mam najlepsze wyniki w szkole, mam wspaniałych przyjaciół, nauczycieli i rodziców. Wydaje mi się, że to nie może trwać wiecznie i coś musi mi przeszkodzić. Pierwsze starcie z lękami pojawiło się, kiedy miałam 9 lat. Bałam się spać bez określonej konkretnie przyczyny. Bałam się samego procesu spania. Po pewnym czasie to minęło i pojawiało się co jakiś czas, jednak na stosunkowo krótko. Ostatnio moje lęki powróciły i zaczęły przybierać coraz bardziej niebezpieczną formę. Bałam się opętania, zawału i innych podobnych rzeczy. Później bałam się znów spania oraz bałam się niespania, co prowadziło do bezsennych nocy i znacznego obniżenia nastroju. Powiedziałam o tym rodzicom i byłam na jednej wizycie u psychologa i pomogła mi, ale na dwóch kolejnych wizytach nie byłam, bo miałam wyjazd z klasą, a później musiałam gdzieś jechać. Ostatnio pojawił się jednak nowy rodzaj lęku. Zaczęło się to od momentu, kiedy dowiedziałam się, że mój kolega z klasy stracił wzrok i zaczęłam się bać, że to spotka również mnie. Miałam nawet objawy: bolała mnie głowa w okolicy lewego oka, piekły mnie oczy, łzawiły mi. Jednak kiedy mi przeszły wymyśliłam sobie coś gorszego. Zaczęłam mieć ochotę, aby po prostu zrobić sobie krzywdę: włożyć sobie coś ostrego do oka, przycisnąć czy coś podobnego, co prowadziłoby do ślepoty. Boję się, że to zrobię naprawdę. Przez to znów mam kłopoty ze spaniem, boję się myśleć o przyszłości, czuję że zaraz umrę i mam dziwne uczucie, że to życie nie należy do mnie, że wszystko wokół mnie się zmieniło. Boję się powiedzieć o tym rodzicom, bo oni nie bardzo rozumieją moje lęki, boją się ich i próbują mi wmówić jakąś inną przyczynę mojego złego samopoczucia, np. "a może ty się zakochałaś?". Ale boję się, że naprawdę zrobię sobie krzywdę i kusi mnie to zrobić. Jestem szczęśliwa, mam przyszłość przed sobą, a lęki psują mi komfort życia. Jednak boję się, że moje plany coś mi zepsuje, kiedy słyszę o wypadkach w telewizji, ogarnia mnie panika. Nie wiem, co mam robić.