Cześć, piszę swój pierwszy post na tym forum (przyglądam się już od jakiegoś czasu), ponieważ definicja osobowości unikającej opisuje mnie w 100%. Historia mojego życia bez wdawania się w większe szczegóły wygląda tak, że przez całe życie nie potrafiłem wziąć za siebie odpowiedzialności. Byłem w dwóch długich związkach, przy czym ostatni zakończył się dosłownie dwa dni temu. Rozumiem, że ciężko żyć z człowiekiem dla którego przetrwania każdego dnia to wielka walka, dlatego nie mam żalu do niej. Piramida Maslowa działa tu bezlitośnie, nie pozwalając rozwijać się psychicznie/duchowo, nie mając zaspokojonej potrzeby bezpieczeństwa, przynależności, uznania. Myślę, że każdy z nas się co do tego zgodzi. Czuję się znów bezradny, w kółko szukam informacji o tym jak sobie pomóc i wciąż tkwię w beznadziejnej bierności. Czas na opuścić tą pozornie błogą strefę komfortu, która jest niczym innym niż równią pochyłą zabierającą nam najlepsze lata. Pierwszy mały krok poczyniony.
Jesteśmy inni od reszty, ani lepsi, ani gorsi, po prostu inni i może nie powinniśmy tak chować się tak naszych norkach. Myślę, że nie ma lepszej terapii niż rozmowa, dlatego zachęcam do kontaktu ze mną. Może ktoś jest chętny żeby spotkać się w Warszawie w 4 oczy (wiem, że są organizowane spotkania grupowe w tym mieście, ale to chyba jeszcze za wcześnie dla mnie). Mam 26 lat i oczekuję maksymalnej wyrozumiałości oferując to samo w zamian.
