mam 23 lata i wiem, że nie powinnam się zachowywać tak, jak się zachowuje.
chciałabym też moje nastawienie i myślenie zmienić i dlatego opiszę mój problem i będę miała nadzieję na jakieś sugestie.
moje odczucia są mniej więcej takie: chciałabym, żeby mnie ktoś przytulił, zajął się mną, chciałabym być dla kogoś w centrum uwagi.
wiem, brzmi to dość infantylnie i takie też jest. ma to jednak duży wpływ na moje życie. psuję sobie przez to związek (sceny zazdrości, wymyślanie problemów, niesłychanie dziecinne próby zwracania na siebie uwagi), płaczę bez powodu (również w miejscach publicznych, także na uczelni, lub w pracy - jednak staram się, by nikt tego nie widział tam, gdzie naprawdę nie należy się tak zachowywać), wymyślam sobie choroby, albo poczerniam istniejące, wyżalam się przy każdej okazji (przez co nie zyskuję znajomych, a nawet straciłam przyjaciół, którzy nie mogli już słuchać moich opowiadań). ok. 3 lat temu miałam podobne nasilenie tego problemu, wtedy wydawało mi się, że nie radzę sobie z byciem samą, przestałam jeśc, 8 kg (skóra i kości) i moi rodzice sie mną zajęli...potem chodziłam na terapię (wszyscy podejrzewali anoreksję), którą przerwałam, kiedy tylko poczułam się lepiej (a to nie za sprawą terapii, a zakochania się i bycia w centrum uwagi).
nie wiem, czym moje zachowanie jest spowodowane, ale wiem, że jest egoistyczne, nieprzyjemne i bardzo męczące dla otoczenia. chciałabym się zmienić, ale sił zazwyczaj starcza mi na krótki okres, a potem historia zaczyna się od nowa.
jeżeli ktoś chciałby mi pomóc jakąs rada, byłabym bardzo wdzięczna.
