Chcę sobie pomóc
Jestem 19letnią dziewczyną. Cierpię na dermatillomanię. Wszystkie moje problemy i cierpienia życiowe odreagowuję od 12 roku życia między innymi w ten sposób i nie potrafię z tym skończyć, a to nie pozwala mi prawidłowo funkcjonować. Także od dłuższego czasu w sytuacjach bardzo stresujących, dostaję ataku paniki, którego nie potrafię powstrzymać. Wymiotuję, oddycham płytko i szybko, cała się trzęsę i czuję napięcie wszystkich mięśni, ucisk w klatce. Wygląda to mniej więcej tak, że np. tak jak dziś sytuacja x wpływa na mnie tak, że nie potrafię przestać o niej myśleć, zaczynam się spinać, czuć wyjątkowy niepokój, lęk. Często następnie ląduję przed lustrem, gdzie na chwilę nagłe zmasakrowanie twarzy daje mi poczucie ulgi, po czym odchodzę na 2 metry, widzę jak bardzo nieporadna jestem i wpadam w stan głębokiego znienawidzenia siebie. Błędne koło się zatacza
Okaleczam oprócz twarzy łydki, plecy, dekolt oraz miejsca intymne. Jest to sprawa wyjątkowo wstydliwa, która jest nieoderwalną cześcią mnie tak bardzo znienawidzoną
Nie potrafię zaakceptować swojego ciała przez to
Czesto popadam w paranoje, mam problemy ze snem, zaburzenia odżywiania, wahania nastrojów, poczucie, że nie jestem potrzebna a ludzie nie zdają sobie znaczenia wypowiadanych słów i dlatego wolę żeby nie mówili do mnie nic oraz nie chcę żeby ktokolwiek czuł do mnie przywiązanie
Nie wiem jak sobie pomóc
Myślałam o nawiązaniu niezobowiązującego kontaktu z osobą, której mogłabym raz a dobrze przedstawić swoją historię, mam ogromną potrzebę przekazania jej, chciałabym zostać wysłuchana nawet niekoniecznie zrozumiana
Moja psychika potrzebuje jakiegoś środka, który niekoniecznie pozwoliłby zapomnieć o wszystkich złych wspomnieniach, ale pozwoliłby je poskładać w całość, złożyć do głębokiej szuflady, zaakceptować przeszłość
Mam nadzieję, że ten mały koszmarek się kiedyś zakończy.
