dziubas

Miewam bardzo podobnie, a raczej nawet od jakiegoś czasu codziennie. Doprowadza mnie do szału szuranie, mlaskanie i inne drobiazgi, na które inni w ogóle nie zwracają uwagi często ich nie dotrzegają.

Witam! Posłuchałam waszej rady i kupiłam wczoraj te tabletki ziołowe na uspokojenie. Jak do tej pory to nic nie pomogło. Nie opowiedziałam wam o jeszcze jednym. Czasami mam takie myśli, które mnie prześladują i nie mogę od nich się odpędzić. Np. chyba wczoraj rano leżąc w łóżku przeszedł mi przez głowę przeraźliwy obraz, a mianowicie wyobraziłam sobie że wyciągam moją córeczkę z łóżeczka (trochę pośpiesznie to robię) i przez jakiś przypadek nie wiem jak uderzam jej małą główką o stelaż baldachimu, jej główeczka dosłownie sie roztrzaskuje. To jest straszne!!! Próbuje wypędzić ten obraz z mojej głowy, próbuję pomyśleć o czymś innym, o czymś pozytywnym, a tu nic jak bumerang wraca do mnie ten obraz. Wraca tak długo ąż wpadam w histerię i zaczynam przeraźliwie krzyczeć i płakać. Za wszelką cenę próbuję wydobyć ten obraz z mojej głowy. Po kilku chwilach on mija. Ale to jest po prostu straszne gorsze niż najgorszy horror. Miewam takie myśli czasami, one są różne dotyczą zawsze osób mi bliskich czasami nawet mnie samej. Nie umiem nad tym panować i nie wiem jak się tego pozbyć. Ani jak sobie z tym radzić.

Jestem matką dwójki dzieci ( 5latka Patryka i 5miesięcznej Nadii). Od jakiegoś czasu, pogrążam się coraz bardziej w depresji. Wcześniej kiedy ją miewałam umiałam z bliskimi o niej rozmawiać. Teraz tego nie potrafię i to chyba jest przyczyna dlaczego wciąż płaczę i myślę coraz częściej o tym żeby się zabić. Mój mąż nie potrafi mi pomóc, nawet chyba nie specjalnie go to obchodzi, myśli że jestem histeryczką. Największym problemem jest to że w niczym sie nie spełniłam. Jestem kiepską mamą i kiepską żoną do tego jeszcze kiepską kochanką ( o czym świadczy nasza statystyka seksualna od ponad 2 lat raz w miesiącu bo wypada) a do tego moje aspiracje zawodowe zupełnie mi nie wyszły i coraz mniejsze mam szansę na to że kiedyś chociaż będę pracować w tym czym bym chciała. Nie wiem już co mam robić coraz częściej odbija się to na moich dzieciach bo mam bardzo małą cierpliwość i zwłaszcza na starszym synku sie to odbija. Jestem jak chodząca bomba i wystarczy naprawdę niewiele żeby mnie doprowadzić do furii. Nie umiem już nad tym panować a nie chcę krzywdzić moich dzieci.