cześc! zauwazylem, ze jestesmy w bardzo podobnym stanie psychicznym razem w tym momencie. tez jestem na pierwszym roku studiow i mimo, ze sesja coraz blizej na samą mysl o nauce chce mi sie plakac! jesrtem na dobrej uczelni , ktora gwarantuje przyszlosc, mam taką okazje na osiagniecie wielu rzeczy, zadbac o swoja przyszlosc a tylko patrzę jak powoli marnuję sobie zycie. nikt mnie nie rozumie. swoimi problemami tylko obarczam i tak już mającą dość problemów matkę i chorego na raka ojca, ktorego przy siłach trzymaja moje sukcesy na studiach. nie wiem co mam robic , mam wielka niemoc w sobie. wiem , ze jakąkolwiek bym podjął decyzje to bedzie ona zła dla mnie. totalna kropka...
