Mam na imię Ania i 32 lata. Wczoraj byłam u psychologa gdyż nie moge sobie poradzić z własnym życiem. Było to dla mnie bardzo trudne doświadczenie, gdyż nie rozmawiam o swoich emocjach i uczuciach nawet z najbliższymi a co dopiero z obcymi. Nadal czuję wstyd, że nie mogłam sobie sama poradzić z problemami tylko muszę kogoś do tego angażować. Dodatkowo jest trochę trudniej z tego względu, że przebywam za granicą. Będe musiała rozmawiać z moim psychologiem po angielsku i boje się, że nie będe mogła w pełni swobodnie wyrażać myśli. Nie znam angielskiego perfekcyjnie i boję się, że to mnie ograniczy.
Na razie nie powiedział co mi jest. Wprawdzie moje objawy pasują do objawów depresji ale nie jestem specjalistą więc nie chcę stawiać sobie diagnozy. Najbardziej dokucza mi brak energii, zmęczenie, brak woli by wstać codziennie z łóżka, stres, przekonanie, że wszyscy za plecami mnie obgadują i wyśmiewaja, że mnie obserwują i czekają tylko na moje potknięcie, przekonanie, że wszystko robię źle, zamartwianie sie o wszystko i wszystkich.
Kolejna wizytę mam za tydzień. Na razie dostałam polecenie spisywania co 2 godziny moich myśli i emocji. Muszę też wypełnić kwestionariusz zawierający jakieś 200 pytań. Przez pierwsze 3-4 spotkania psycholog chce mnie lepiej poznać, by potem dobrac odpowiednia dla mnie forme terapii i ewentualnie zadecydować czy są mi potrzebne jakieś leki.
Na koniec dodam, że jestem strasznie rozbita po tym spotkaniu i nie wiem dlaczego zdecydowałam sie napisac o tym tutaj na forum. W każdym razie pozdrawiam wszystkich i zycze udanego weekendu.
