Ewawe

Twoje objawy są dość podobne do moich, mama też w zasadzie ma skłonności do depresji, nic jej nie mówie o swoich problemach, staram się żeby nikt nie wiedział. Trwa to u mnie od trzech lat. To jest jakieś okropne. Aktualnie po prostu obserwuję ludzi, jak bym była takim biernym widzem, nie mam siły, nie wiem, co z tym zrobić leczę się u psychologa nie mam wsparcia, więc zaczęłam dziś pisać tutaj. Przestałam sie jakoś przejmować, to najgorsze z tego jakbym już nie reagowała,cóż mogę napisać, to dość trudne wyjść z tego stanu ale trzeba wierzyć że nam się uda

Witam

Mam 26 lat i po skończonych studiach wydaje mi się, że zmarnowałam życie. Mój stan się pogarsza z dnia na dzień. Chodzę do psychologa. I tak się pogarsza. Choruję od około TRZECH lat. Ta choroba jest sprytniejsza ode mnie, ciężko to wytłumaczyć, na początku płakałam i nie zgadzałam się ze swoim losem. Teraz obserwuję coś w rodzju stagnacji, powolnego uśpienia. Mam w sobie jakby DWIE OSOBY jedną chorą i drugą, oszukującą tą pierwsza, że wszystko jest dobrze. Niczym w wielkim ciemnym LESIE, im dalej idę w głąb tym mniej się boję, tym bardziej godzę się z tym, że tam już zostanę ,że las to mój dom, że nie ma innego świata. Wiem jednak, że jest GDZIEŚ INNY ŚWIAT ale dziś nie potrafię go poczuć. Mam26 lat. Moi znajomi robią karierę. MAJĄ PRACĘ, szkolenia , wyjazdy integracyjne, mają Swoje Miejsce. Czuję jakbym nie miała swojego miejsca tutaj. Często siedzę w domu z zasłoniętymi zasłonami, jakby mnie nie było. Proszę was o pomoc....bo w głębi duszy wiem że może być lepiej. Co mogę zrobić już dziś, ŻEBY CHOĆ TROCHĘ SOBIE UŁATWIĆ?