Witam wszystkich na forum. Piszę na tej stronie dlatego,że nie wiem już co robić jestem na skraju wyczerpania psychicznego,ale może zacznę od początku. Odkąd pamiętam to w mojej rodzinie był alkohol.Mój ojciec był(jest) alkoholikiem. Pił zawsze,i ciągle były same awantury ,kłótnie,policja.Moja matka pracowała po 12 godz. by zapewnić nam dom w którym i tak nic nie było,a sytuacja finansowa była tak niska,że w jednych butach za 30zł musiałem chodzić przez cały rok.Gdy wracałem do domu to modliłem się by go nie było,lub był trzeźwy.Zawsze wszystkim wszystko zazdrościłem ,bo nie było mnie stać nawet na kupno paczki chipsów za 1 zł. Gdy byłem w 4-5 klasie podstawówki to zacząłem się jąkać. Na początku było to sporadyczne,ale nasilało się do takiego stopnie,że nie mogłem w pewnym momencie dobrze wypowiedzieć pełnego zdania,i gdy rozpoczęły się poważne problemy z mową to przestałem się odzywać,bo się wstydziłem. W szkole podstawowej było jeszcze w porządku,ale gdy poszedłem do gimnazjum to pojawiły się problemy z komunikacją odkąd pamiętam to zawsze stałem z boku , nie miałem kolegów Inni wyśmiewali się ze mnie ,a ja robiłem wszystko by do szkoły nie chodzić lub uciekałem np. czasami z J.Polskiego gdy była recytacja wiersza.Nie miałem żadnych chęci do nauki i przede wszystkim warunków bo w domu ciągłe awantury.Po skończeniu gimnazjum zakończyłem edukacje.W wieku 19 lat moja matka nie wytrzymała nerwowo i wyjechała do Anglii zrywając kontakt z nami! dlatego zmuszony byłem wyjechać za granicę do mojej siostry,bo nie miałem gdzie mieszkać w Polsce.Aktualnie mam 21 lat i żyje z dnia na dzień. Nie mam perspektyw na przyszłość bez szkoły.Moja samoocena jest zerowa nigdy nie miałem dziewczyny,bo boje się odezwać nienawidzę siebie nawet omijam lustra by na siebie nie patrzeć.Brakuje mi miłości ,bo w dzieciństwie nie było go w ogóle.Czuje się jak 50-cio latek nawet nie pamiętam kiedy ostatni raz się uśmiechałem.Na niczym mi nie zależy.Nie wiem co zrobić dalej ze swoim życiem...wiem,że je przegrałem.Jestem załamany...
