nawet nie wiem jak mam zaczac... w sumie wypadaloby od poczatku... wiec, nie znam swojego ojca... mimo ze bardzo bym chcial... tylko ze on niestety nie chce poznac mnie... poza tym jestem homo, boje sie komukolwiek o tym powiedziec - to chyba zrozumiale... takie male postanowienie - powiem kiedy sie wyprowadze... ciagle wydaje mi sie ze nie mam rodziny, ze nie mam nikogo, ze jestem sam, przez to od dluzszego czasu kiedy wstaje rano mam wszystkiego dosyc... kiedy sie klade - to samo... budze sie kilka razy w nocy... albo zanim wstanie slonce i nie spie do rana... potem caly dzien mam dosyc wszystkiego, boli mnie łeb, nie chce patrzec na ludzi dookola, nie chce z nimi rozmawiac... mimo wszystko znajomi daja mi pewne poczucie szczescia, bo czesto przy nich zapominam o problemach... potem kiedy wracam do domu wydaje mi sie ze ciagle przed nimi udaje... nigdy nie mowie im o sobie... wszystko dusze w srodku... w myslach... tak naprawde nikt nie wie o mnie wszystkiego... chyba boje sie przed kimkolwiek otworzyc... kilka razy mialem mysli samobojcze... chcialem z tym skonczyc, ale chyba jeszcze zabraklo mi odwagi - konczylo sie na cięciu po rękach, potem po łydce bo kiedy matka zobaczyla ze mam sznyty stwierdzila ze napewno ćpam... nie wiem co ma jedno do drugiego ale ona twierdzi ze stracila do mnie zaufanie a ja od kilku dni nie odzywam sie do niej... zresztą niemoglbym cpać... straciłem juz kumpla i przyjaciolke bo przedawkowali... to tez mnie dobiło... kazdego wieczoru k*wa siedze na balkonie i rycze... czasami z jakiegos beznadziejnego powodu... mam tego dosyc ale nie potrafie nic z tym zrobic... mam dosyc siebie... zastanawiam sie jakby bylo gdybym mieszkal z ojcem... gdybym go wogole znal... albo gdybym nie byl gejem... eh...
