lukaas67

Zasuwaj do psychologa jak najszybciej. W tym wieku dopiero się budują schematy myślowe. Budujesz się ty, jako dorosły. Jeżeli czujesz, że jest coś nie tak, jak najszybciej udaj się do specjalisty. On Ci pomoże wrócić na właściwe tory, i będziesz mógł cieszyć się z życia, teraz jako nastolatek, i później jako ukształtowany dorosły. Ja zacząłem terapię w wieku 22 lat. a podobnie jak ty, w wieku 16 lat czułem się niesamowicie źle, tylko uznałem że gdy pójdę na swoje, to wtedy moje problemy znikną - nie zniknęły - nasiliły się. Jeżeli teraz nie pójdziesz, to prędzej czy później trafisz i tak do specjalisty. Lepiej wcześniej, niż później. Na trapi spotkałem aktorkę, którą można było kiedyś zobaczyć w tv, reżysera, i innych ludzi, którzy teoretycznie sobie świetnie radzą w życiu. Także to że pójdziesz do psychologa, będzie świadczyło o twoim rozsądku.

Niestety nic niema. Też Ci wysłałem wiadomość, i w wysłanych jest, ale treści nie mogę odczytać - dostałaś jakąkolwiek PW ode mnie?

Chętnie Cię poznam. Myślę że kontakt z osoba, która wyszła ze swoich problemów, jest bardzo dobrym pomysłem. Ja ze swojej strony, niewiele mam do zaoferowania - tylko swoje problemy :/

Co myślicie o tym, żeby sobie nawzajem pomóc? Tzn, nawiązać kontakt przez internet, i później o ile się uda, w "realu". Na terapii grupowej, teoretycznie było super, pięknie ładnie, tyle że to była terapia, i ludzie zachowują się na niej jak najbardziej przyjaźnie. Nawet jak pozytywne rzeczy mówiono, to nie wierzyłem, gdyż uznawałem to za sztuczne. Po terapii, już nie było tak pięknie ładnie. Terapia-życie, to są dwa różne światy. Jeżeli przez internet uda się nawiązać kontakt, to myślę, że to będzie więcej warte, niż jakaś terapia. Jeżeli ktoś chce się "za kumplować" odzywajcie się tu, bądź na PW.

Jestem już po terapiach indywidualnych, i jednej grupowej, do tego psychiatra przepisał mi escitil. Minęło półtora roku, od tych rzeczy. Na indywidualnej terapii, cały czas gadałem, gadałem, gadałem. Poszedłem na grupową, i też gadałem, gadałem, gadałem. Starałem się przerobić całe swoje dzieciństwo, narzucałem własne tematy, nie dawałem dojść do głosu innym. Dochodziło do awantur o to, że zrobiłem sobie terapię indywidualną na terapii grupowej. Chciałem po prostu jak najwięcej przerobić, i naprawić swoje nędzne życie. Odczuwałem frustrację tym, że inni nie przykładają się do terapii, nie wykorzystują szansy pomocy, pomimo tego że sami chcieli przyjść na tą terapię. Terapia ogólnie pozytywnie na mnie wpłynęła, czułem się dobrze, i czułem że już wszystko się ułoży. Po terapii, chciałem wszystko robić na spokojnie. Składałem CV do różnych firm. W tym do serwisu komputerowego - mój zawód to technik informatyk. Niby było ok. ale właściciel powiedział że zadzwoni, bo musi wszystkich sprawdzić. Ja oczywiście wpadłem w lament, zacząłem pytać co zrobiłem nie tak. Powiedział że jestem ok, ale musi innych sprawdzić. Do końca tego ostatniego dnia, nic nie byłem w stanie zrobić i poszedłem sobie zrezygnowany. Po ty już mój zapał do pracy zanikł, starałem się w rożnych miejscach pracować, ale nigdzie nie byłem w stanie dłużej pracować. W tej chwili jestem bezrobotny, od początku 2017 roku, moje życie polega, na przeżyciu- oczywiście na mamy garnuszku. Całe dnie robię wszystko, byle nie myśleć, czytam, oglądam filmy, aż zasnę ze zmęczenia. No i oczywiście pomagam w domu, ale tylko z powinności, że powinienem - normalnie nic bym nie robił, bo nie mam sił na nic, nawet na wstanie z łóżka. Boję się, że to jestem właśnie ja, bez żadnej maski, które wcześniej w tym wątku przedstawiałem.

firuze Mam podobnie do Ciebie. Od 3 lat leczę się na nerwicę lękową, a co za tym idzie również depresję. Myślę że u większości nerwusów, to się łączy. Boję się kontaktów z innymi, też mam kolegę którego znam już 20 lat, i to w sumie jedyna osoba, z którą utrzymuje kontakt. Nowych ludzi boję się poznawać. Tzn boję się że mnie nie zaakceptują, takim jaki jestem, więc przed nowo poznanymi osobami, gram mimowolnie rolę osoby lepszej, niż w rzeczywistości jestem. W moim mniemaniu oczywiście. Co za tym idzie, bliższe nawiązanie znajomości jest niemożliwe, ze względu na to, że nie dopuszczam bliżej takiej osoby, w obawie przed dekonspiracją. Nawet teraz dobieram słowa, zamiast na luzie, napisać co mi leży na sercu.

Niekoniecznie. To, że nie jest psychologiem, nie znaczy, że jest "wątpliwej jakości" psychoterapeutą. To jest w zasadzie osobny zawód i Pani się w nim kształci, jest więc szansa, że się superwizuje, a to dobrze by o niej świadczyło. To, że nie nazywa "co to jest" nie znaczy, że nie wie. Może uważa, że nazwanie problemu utrudni pracę terapeutyczną i odwróci uwagę od jego istoty i przyczyny...daj jej trochę czasu... Bylem dotychczas na 2 wizytach, i na tyle mi sie poprawilo ze po prostu zaczynam miec watpliwosci, czy potrzebna jest pomoc z zewnatrz, zwlaszcza tak kosztowna, a zarobkow nie mam takich, zeby chodzic na "rozmowy". Chociaz przed 2ga wizyta tez mialem watpliwosci, a wyszlo na to ze na tej drugiej odnalazla klucz do rozwiazania moich problemow.

WIOLETTA DĄBROWSKA-WORONECKA Psychoterapeuta, pedagog A więc chodzisz nie do psychologa a do pedagoga, który jest w trakcie zdobywania certyfikatu psychoterapeuty Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Tak na prawdę terapeuci robią zwykle dwie diagnozy. Jedną wg ICD 10 i tu określa się "co Ci jest" oraz diagnozę problemową - określającą i stawiającą hipotezy co do tego co jest problemem i skąd się wziął. Z punktu widzenia terapii ta druga jest ważniejsza, bo tak na prawdę nie jest istotne jak to coś sie nazywa. Ważniejsze jest w czym jest problem, co jest jego przyczyną i jak sobie z tym poradzić... Dzieki za poświecenie uwagi :) Czyli moje wąpliwosci co do jakosci "uslug" byly sluszne. Chociaz w pewnym sensie troche pomaga rozmowa z ta pania. Teraz jeszcze wieksze wapliwosci, co do jej umiejętności bd miec i lipa :/

Witam po raz kolejny. U mnie trochę się zmieniło. Moje próby bycia coraz lepszym, skończyły sie na tym, ze miałem wypadek samochodowy. Na szczescie/nie-szczescie nic mi sie nie stalo, oprocz kompletnej demolki w psychice, ktora mialem bardzo slaba. Po wypadku wszystko sie posypalo, sens tego wszystkiego itd, Az zglosilem sie do psychologa. Narazie 2 wizyty i odczuwam pozytywne, ale i wciaz powaracajace negatywne stany emocjonalne. Jednak wielkim bledem bylo odkladanie tej wizyty, dopiero wypadek "zmusil" mnie aby pojsc do psychologa. Teraz tak jakby, od nowa tworze wlasne "fundamenty". Calosc jako "budowla"sie chwieje, ale widze nadzieje. Chociaz nieraz wpadam w zwatpienie, to staram sie jak najwiecej zrobic sam, bez pomocy terapeuty. Zreszta poprosilem tylko o ukierunkownie w dobra strone, moich dzialan, bo sam nieznam tej sciezki, badz nie jestem jej pewien. Tez tak macie na terapi?

WIOLETTA DĄBROWSKA-WORONECKA Psychoterapeuta, pedagog

Witam, Zacząłem chodzic do psychologa. I teraz mam pewne watpliwosci co do jakosci uslug tej pani. Na pytanie co mi jest, odpowiada: 'ja nie jestem tu po to aby oceniac". Czy to podejscie jest, ok? Tlumaczylem to sb tym, ze to jest jej sposob na mnie, abym sb nie wkrecal zadnej choroby, itd, ale teraz to juz sam nwm czy to jest ok. Niby troche mi pomaga, ale zbyt duzo watpliwosci mam co do jakosci jej uslug. Powiedzicie mi, jak to z tym wszystkim jest. pozdrawiam P.S. Opis kwalifikacji pani psycholog http://gabinetterapii.blogspot.com/p/o-nas.html

Nie, niska samoocena Może faktycznie to coś podobnego do narcyzmu, ale mamy jakby 2 rodzaje narcyzmu, pierwszy występuje u osoby, która była jako dziecko rozpieszczana, wszytko było jej wolno i w dorosłym życiu uważa, że jest najlepsza, najpiekniejsza, a inni powinni ją podziwiać i spełniać jej zachcianki itp. a drugi rodzaj narcyzmu występuje właśnie u osób z niską samooceną, które skupiają się na sobie i robią wszystko, aby być najlepszymi, najpiękniejszymi, ale w środku wcale tak się nie czują. Poniżej fragment z ksiązki o narcystycznym zaburzeniu osobowości u osób u którym rozwinęło się to zaburzenie z powodu poczucia wadliwości i wstydu. " ... Większość pacjentów z narcystycznym zaburzeniem osobowości czuje się wybrakowana. Z tego powodu nie pozwalają oni innym ludziom zanadto się do siebie zbliżyć i mają ambiwalentny stosunek do bliskości: tęsknią do niej, a zarazem czują się nieswojo, kiedy jej doświadczają, i wtedy bronią się przed nią. Pacjenci wierzą , że ujawnienie jakiejkolwiek wady będzie dla nich upokarzające i ostatecznie doprowadzi do odrzucenia. Zawsze, kiedy publicznie nie udaje im się sprostać wysokim wymaganiom, popadają z poczucia wielkości w poczucie niższości i czują się zawstydzeni. Takie porażki często prowadzą do depresji lub innych symptomów osi I tj. niepokój lub objawy psychosomatyczne, a zwykle także do dalszych działań na rzecz nadmiernej kompensacji" A tak całkiem poważnie, to trzeba by było pomyśleć o psychoterapii. Ps.Na początku tego tematu pisałeś, że już nie masz siły do życia, może dlatego, ze całą siłe wkładasz w bycie doskonałym, cały czas sie spinasz? Mi psycholog powiedzial, że tak na prawdę ludzie nie lubią doskonałych bo się przy nich źle czują, czują się od nich gorsi. Nie ma niczego złego w przeciętności, to przeciętni mają najwięcej prawdziwych przyjaciół, a doskonali są adorowanie, podziwiani, ale czy są lubiani? Temat założyłem 8 miesięcy temu. Wtedy rzeczywiście miałem takie ciśnienie na bycie najlepszym, że wysiadalem. Teraz poprostu chce być z siebie zadowolony. Ale nie jestem, ciągle myślę o przyszłości, i nie widzę siebie w niej. Ciągle mam wrażenie ze mogłem coś zrobić lepiej, szybciej, że marnuje to co mam. Nikt z mojego rodzeństwa niema takich problemów, jest im dobrze jak jest. Ja jestem wiecznie z siebie niezadowolony, ponieważ nonstop chce więcej, lepiej. Itd Chyba to jest narcyzm, bo najważniejsze dla mnie jest moje, ja, którego nienawidzę, bo jest wybrakowane. Dlatego chce doświadczać sytuacji w których jestem the Best, a unikam takich w których mogę okazać swoją jakikolwiek słabość.

Moim zdaniem, może wstydzisz się własnie pokazać słabość, bo według ciebie normalne ludzkie potrzeby to słabość np. potrzeba więzi z innymi, albo tak bardzo weszło ci w krew ukrywanie przez lata prawdy o swojej rodzinie,że nadal myślisz, że musisz coś ukrywać, tym razem może ukrywasz swoje prawdziwe oblicze, bo jak inni je odkryją, to twoim zdaniem będzie koniec świata ? Nie wiem. Masz takie wrażenie, że jesteś inny od reszty ludzi? że masz w sobie coś, o czym oni nie mogą się dowiedzieć? Wyjście do ludzi do świetny pomysł, ale, czy potrafisz być wśród nich sobą? bo jeśli nakładasz przy ludziach jakąś maskę i oni cie wtedy akceptują to ciebie to nie satysfakcjonuje, bo wiesz, że oni zaakceptowali nie ciebie, tylko sztuczną postać, którą wśród nich kreujesz. Tak sobie tylko gdybam :) Coś w tym jest. Ale w takim wypadku nie mam wlasnej osobowości, żyję pod dyktando innych. P.S. Dobre rozkminy masz, mogłabyś być moja psychoterapeutka ; P -- 04 lip 2014, 19:47 -- Moim zdaniem, może wstydzisz się własnie pokazać słabość, bo według ciebie normalne ludzkie potrzeby to słabość np. potrzeba więzi z innymi, albo tak bardzo weszło ci w krew ukrywanie przez lata prawdy o swojej rodzinie,że nadal myślisz, że musisz coś ukrywać, tym razem może ukrywasz swoje prawdziwe oblicze, bo jak inni je odkryją, to twoim zdaniem będzie koniec świata ? Nie wiem. Masz takie wrażenie, że jesteś inny od reszty ludzi? że masz w sobie coś, o czym oni nie mogą się dowiedzieć? Wyjście do ludzi do świetny pomysł, ale, czy potrafisz być wśród nich sobą? bo jeśli nakładasz przy ludziach jakąś maskę i oni cie wtedy akceptują to ciebie to nie satysfakcjonuje, bo wiesz, że oni zaakceptowali nie ciebie, tylko sztuczną postać, którą wśród nich kreujesz. Tak sobie tylko gdybam :) Coś w tym jest. Ale w takim wypadku nie mam wlasnej osobowości, żyję pod dyktando innych. P.S. Dobre rozkminy masz, mogłabyś być moja psychoterapeutka ; P Powiem ci jeszcze, że przeglądam się swojemu odbiciu, przechodzę obok samochodu i musze zerknąć jak wyglądam. Narcyzm?

Może żadna nie jest prawdziwa? Może obie to maski, a nie prawdziwe twarze? Jedna z nich jest prawdziwa. Gdy jestem sam, to dostaje pie..... ca. W miejscu nie mogę siedzieć, ciągnie mnie do ludzi, a jednocześnie się czegoś boje, wstydzę? Wstydzę się, tego ze potrzebuje innych ludzi? Sam juz niewiem. -- 04 lip 2014, 17:48 -- W pracy twierdzą że jestem wygadany, ogarnięty? Nie zawsze, gdy jestem z dolowany, wpadam w pętle myśli, i na niczym jestem w stanie się skupić. Ale jak jest ok, to dobrze się czuje, jestem wyluzowany, pewny siebie, wygadany. Ale gdy wracam w pracy znowu wpadam w pętle myśli, i znowu się doluje. W pracy mnóstwo znajomych, ogólnie jestem lubiany. W życiu prywatnym jestem zdolowany. I nie jestem w stanie z tej pętli wyjść. Boje się wyjść po pracy na browara, bo się czegoś boje? Ze ludzie zobaczą ze nie jestem aż tak fajny? Niewiem w sumie, wpadłem w jakąś pętle, z której nie mogę się wydostać. -- 04 lip 2014, 17:51 -- Chyba dobrym rozwiązaniem bd wyjscie do tych ludzi, bo gorzej już być nie może, nic nie mam do stracenia, a wiele do zyskania.

Co do braku dziewczyny to problemem jest kompleks mniejszości. Gdy było już blisko, uciekalem, uważałem ze to farsa, że nikomu nie mogę się podobać, bo nie mam mnóstwa znajomych, nie jestem gwiazdą szkoły itd. Gdy poszedłem do technikum, pewne dziewczyny same zagadaly, chciały mnie poznać ze swoją koleżanka, która chciała iść ze mną na studniówkę, (byłem w pierwszej klasie, dziewczyna w 3 odszedłem uważając ze to niemożliwe, bo ja na to nie zasługuje itd. Teraz wiem ze to był błąd.