Witam wszystkich. Nie wiem od czego zacząć więc zacznę od początku. Mam 22 lata Moje życie to jedna wielka porażka od dziecka miałem pod górkę zaczynając od dzieciństwa gdzie mój ojciec był alkoholikiem i robił ciągłe awantury,policja,pogotowie itd. Gdy wracałem ze szkoły modliłem się by był trzeźwy. Nigdy nie miałem żadnych kolegów,przyjaciół i zawsze stałem z boku. Od urodzenia mam zeza ,więc i z tego powodu miałem dużo nie ciekawych sytuacji. Nigdy nie miałem dziewczyny,bo nikt nawet się mną nie zainteresuje..z resztą się nie dziwię. Nie mam nawet odwagi się do kogoś odezwać. Mam trudność w komunikowaniu się z innymi. Od zawsze wszyscy mi mówili,że się do niczego nie nadaje-nawet matka. Obecnie jestem już na skraju wytrzymałości.Mam samoocenę niską zeru nie chce nawet spoglądać w lustro ,bo nienawidzę siebie i swojego wyglądu. Każdego kogo spotkam uważam za lepszego od siebie. Brakuje mi miłości,bo w dzieciństwie nie było go prawie w cale chciałbym poznać kogoś i być dla tej drugiej osoby kimś ważnym,bo teraz nikt się nawet mną nie zainteresuje. Czasami nie wiem nawet po co żyje wolałbym umrzeć....
