sephia

Witajcie, jestem nowa na forum więc wypada się przywitać;-) Wracam do tego wątku, i mam nadzieję, że może ktoś będzie chciał podzielić się swoimi doświadczeniami. Podobnie jak autorka postu jestem dda, ale nie jestem nastolatką, a wręcz przeciwnie;-). Mimo to borykam się z ogarnięciem rzeczywistości, a zwłaszcza własnych uczuć. W moim domu rodzinnym pił ojciec. Był agresywny, głównie w stosunku do mamy i mojego brata, chociaż mi też się czasem oberwało. Teraz tato jest już w podeszłym wieku i przestał pić, więc można powiedzieć, że w rodzinie panuje względny spokój. Tak naprawdę nie wiem co do niego czuję..., ale ostatnio mnie dopadł inny problem- o czym pisała właśnie moja poprzedniczka - nie potrafię układać sobie relacji z kobietami. Dosyć szybko wskakuję w silną więź emocjonalną z przyjaciółkami, potrafię poświęcić dla nich wiele czasu i uwagi, ale niestety w drugą stronę to tak nie działa,czyli one niekoniecznie są zainteresowane tym co się ze mną dzieje. Owszem spotykamy się lub rozmawiamy telefonicznie, ale często cała rozmowa koncentruje się wokół ich życia, czasem nawet nie zapytają co u mnie słychać. Wydaje mi się, że jestem w jakiejś pułapce - albo się zaprzyjaźniam na maksa i wtedy jestem w stanie dać z siebie naprawdę wiele, ale oczekuję też wzajemności, albo uciekam od znajomości całkowicie. Pośrednich rozwiązań w zasadzie nie znam. Nie wiem czy to taki spadek, po sytuacji z dzieciństwa, kiedy byłam w zasadzie jedynym wsparciem dla mamy, która często pochłonięta swoimi sprawami, a głównie pijącym ojcem nie miała siły i czasu kierować na mnie uwagi, czy wynika to z czegoś innego, ale taka sytuacja stała się dla mnie męcząca i powoli doprowadza do tego, że unikam zawierania nowych znajomości, zwłaszcza z kobietami (z mężczyznami jakoś sobie radzę;-) bo obawiam się, że znowu będę miała zbyt duże oczekiwania a potem się sparzę. Czy ktoś miał podobnie? Czy macie jakieś pomysły jak przerobić ten temat?