Chatul

Poczštkowo mylałam, że cierpię na depresje i być może faktycznie na niš cierpiałam przez wiele miesięcy, ale teraz choć nie czuję objawów smutku, pozostał mi lęk. Lęk gdy dzwoni telefon, lęk gdy przychodza listy, lęk gdy kto wchodzi do domu... Cišgle myle, że ojciec przyjdzie do mnei do pokoju i rzuci się na mnie z wrzaskiem. Cišgle mam wrażenie że kto mnie będzie oskarżał o co, o co obwiniał, miał pretensje, wrzeszczał. Czuję wieczny, nieustajšcy niepokój, nawet małe przyczyny w moich oczach urastajš do rangi pewnoci... Sidzę na górze, piszę te post, a na dole słysze głos rozmawiajšcych ojca i matki i denerwuje się, że to dotyczy mnie i zaraz będš do mnie pretensje. Ostatnio jak przyszedł list i ja sobie ubzdurałam, że w tym licie (rachunek telefoniczny, ale przyszedł niski) bedzie co co spowoduje ze bedzie awantura, nie mogłam spac przez prawie całš noc i żołšdek tak mnie bolał ze strachu że mylalam, że zdechne... Czy to może być co innego niż nerwica? Co poradzić na taka paranoje