Witam, od 5 lat mam depresję lękową przez okres 3 lat brałam leki , korzystałam z psychoterapii indywidualnej,kiedy wszystko było w porządku stopniowo zostały odrzucone leki i przez 1 rok czułam się dobrze mogłam cieszyć się życiem. Po roku objawy znów się nawróciły, ponownie zaczęłam brać leki, oczywiście ciągle będąc pod kontrolą lekarza psychiatry. Stan ponownie się poprawił znów wychodziłam na prostą, znów stopniowo zostały odrzucane leki i tego roku w czerwcu miałam zaprzestać ich branie, ale w kwietniu zaszłam w ciąże leki musiałam odstawić. Dwa tygodnie po odstawieniu leków czułam się rewelacyjnie, szczęśliwa z powodu ciąży itd, niestety ta radość szybko minęła bo objawy zaczęły powracać,nieprzespane noce, mocne bicie serca i lęk przed wyjściem z domu nawet do sklepu parę kroków od klatki. Kiedy wychodzę sama zaczyna mi się robić gorąco, pocą mi się ręce i nogi tracę równowagę, idąc tak jak by ściągało mnie a jeden bok i zaraz upadnę ale tak wiele razy mi się to zdarzyło i zdarza, natomiast nigdy jeszcze nie zemdlałam ale więżę się to z tak strasznym uczuciem i bezradnością że załamuję się momentalnie i znów boje się wyjść sama, dlatego zawsze wychodzę z mężem, wtedy też nie najlepiej się czuje, ale wiem że jak będzie mi źle on mi pomoże.
jestem w 11 tyg ciąży i na zwolnieniu lekarskim już do końca. Siedzę w domu i myślę dlaczego nie mogę cieszyć się życiem, ciągle płaczę, stresuje się nie wiadomo czym, nawet tym że raz na dzień zrobi mi sie dziwnie gorąco i to już jest powód do myślenia dla mnie.Na pewno ten płacz, senność a nie raz jej brak, zaburzenia żołądka są powodem pierwszych tyg ciąży ale ten brak utzrymania równowagi podczas np. spaceru to jest nerwica jak nic bo przed ciążą też tak mi się działo. Jestem pod kontrolą lekarza przepisał mi tylko leki ziołowe, biorę je ale czasami uważam że mi nie pomagają tylko osłabiają a co za tym idzie że znów myśl dlaczego źle się czuje. Boję się że zaszkodzę dziecku, będę mieć wyrzuty sumienia. ale nie potrafię się opanować. pomóżcie.
