Celoo

Witam. Sprawa dotyczy mojej babci. Jest to już osoba jak na dzisiejsze czasy, wiekowa (we wrześniu skończy 80 lat). Jako osoba młoda, była leczona na depresję. Mieszka teraz ze mną i z moją rodziną i cóż, nie ukrywając, utrudnia życie. Jest niesamowitą egoistką. Jestem osobą schorowaną (nałożyło mi się wiele chorób, mimo mojego wieku. Są podejrzenia nowotworów.) a zatem prowadzę bardzo rozchwiany tryb życia, tzn. raz jestem w domu, raz w szpitalu a to w szkole jeżeli dam radę tam przesiedzieć etc. Ona zaś twierdziła, że "nie jesteś chora, dopóki nie leżysz w szpitalu". Kiedy już tam leżałam, robiła pretensje moim rodzicom "po co wy tam chodzicie, co ona sobie rady nie da?!". Lubi sama brać tabletki i to w dużych ilościach, dlatego są przed nią ukrywane. Ma kłopoty z pamięcią (rzekomo) i opowiada niektóre historie mnóstwo razy. Ciągle mówi, że "ona chciałaby już umrzeć", jednocześnie doszukując się iu siebie chorób typu nowotwory i mówiąc, że "to na pewno wymaga leczenia". Ostatnio zrobiła się jeszcze bardziej opryskliwa, egoistyczna i agresywna. Ma pretensje kiedy ma zostać sama w domu. Mówi sama do siebie, bądź "rozmawia" z moim psem. Ma jakieś swoje dziwne urojenia, przez co jest denerwująca. Nie mamy zamiaru biegać z nią po lekarzach (za miesiąc ma ją zabrać do siebie druga córka), chcę tylko się dowiedzieć czy to może być jakaś choroba psychiczna czy tylko jakieś starcze zdziwaczenie?

Najczęściej a w sumie to zawsze słyszę i widzę gdy jestem sama ale i zdarza się w słyszeć/widzeć w szkole czy gdziekolwiek indziej. Te głosy i "omamy" nie występują nonstop, czasami przechodzą wcale a potem nawracają ze "zdwojoną" siłą.

Horrory oglądam bardzo rzadko i prędzej mnie rozśmieszają niż straszą i nie zajmuję się jakimś okultyzmem. Wiedzą o tym, ale uważają, że "najwidoczniej mam taki dar" tyle, że mi to nie jest na rękę.

Hm.. problemy z tymi "duchami" mam od ok. 2-3 lat. W okresie roku znacznie się nasiliły przez co są nie do wytrzymania. Wcześniej słyszałam np. jakieś ciche trzaski lub coś w tym rodzaju a teraz mam wrażenie, że te "zjawiska" są coraz bardziej dokuczliwe i natarczywe. Nie miałam żadnych mocnych przeżyć żeby mieć jakąś traumę lub fobię, nic się bardzo nie zmieniło pod tym względem. To "banie" się pozostania samej w domu właśnie jest przez słyszenie tych głosów etc. bo nigdy wcześniej się nie bałam takiej samotności.

Przepraszam najmocniej jeżeli piszę w niewłaściwym dziale, ale nie miałam pojęcia gdzie się z tym wątkiem udać. Witam. Mam 15 lat, od pewnego czasu zauważyłam, że coś dziwnego się ze mną dzieje i zastanawiam się czy wszystko jest w porządku. Mianowicie, od dłuższego czasu widzę/słyszę i czuję hmm... "duchy". Mam na myśli np. trzaskanie drzwiami kiedy jestem sama w domu a okna są zamknięte, słyszenie szeptów/chrząkań itd. , słyszenie kroków itp.. Kiedyś mi to tak bardzo nie doskwierało, ale od pewnego czasu odczuwam dosłownie zwierzęcy lęk z tym związany. Boję się zostawać sama w domu. Kiedy idę do kuchni/toalety to szybko uciekam ze strachu. Raz nawet chodziłam z nożem po domu bo byłam pod wpływem tak bardzo silnego lęku. Każda taka noc wiąże się z ogromną męką dla mnie. Dodatkowo, zauważyłam, że mam nieokiełznane napady złości. Potrafię "ryczeć" w niebogłosy, rzucać przedmiotami i tym podobne. Często chce mi się po tym płakać, bo uważam, że to jest "chore". Od niedawna dodatkowo mam dziwne napady nastrojów, tzn. śmieję się bez powodu, płaczę, odczuwam silny smutek, jestem apatyczna według domowników. Proszę bardzo o odpowiedzi. Pozdrawiam.