A więc witam
Zbliżają się moje osiemnaste urodziny, a ja czuję jak bardzo uciekają mi najlepsze lata życia i mam coraz mniej nadziei na przyszłość. Nerwica/fobia społeczna, nie wiem dokładnie co mi jest. Ale jest od dawna. Ciężko zniosłem końcówkę podstawówki, i całe gimnazjum. Byłem wyzywany i poniżany. Dwójka ludzi, o których mogłem powiedzieć "przyjaciele" zaczęli mnie olewać lub wbili nóż w plecy. W gimnazjum próbowałem się zadawać z towarzystwem, które jednego dnia mnie uwielbiało, drugiego jechało jak po bydlęciu. Myślałem że "gimnazjum, tam nie znajdę ludzi normalnych". W liceum zmieniło się tyle, że ludzie w większości są cudowni, ale nie jestem w stanie nawiązać z nikim żadnego kontaktu. Boję się odrzucenia, mam wrażenie, że nikogo nie interesuje to co mówię. Cały czas obsesyjnie kontroluję swoje ruchy. Czasami stają mi ze strachu łzy w oczach. Zadaję się z dwiema dziewczynami, z którymi muszę dojeżdżać, ale jest to bardzo słaby kontakt. Jesteśmy w jednej klasie, ale w szkole jednak prawie nie gadamy. Nie wiem czym to sobie tłumaczyłem, ale uważałem, że "tak już jest...". Dopiero kilka miesięcy temu dermatolog (!!) uświadomił mnie, że jestem znerwicowany. Dzisiaj dowiedziałem się od przypadkowej osoby, że piszę jakbym miał nerwice. Chce mi się ryczeć. Umrzeć. Mam szumy w uszach. Teraz przypominam sobie, że już w gimnazjum miałem epizod depresyjny, na który oczywiście moi nadopiekuńczy rodzice nie zwrócili uwagi. Popłakałem się czytając o fobii społecznej na wikipedii. Potem czytając inne tematy na tym forum. Przeraża mnie to, że jestem sam... Mimo, że cały czas siedzę w domu, mama uważa mnie za duszę towarzystwa i UWAGA. Za ćpuna. "bo co wie dermatolog..". Dzisiaj obiecałem sobie że podejmę terapię. Chcę żyć jak wszyscy. Jeśli ktoś doczytał do tego momentu, dziękuję za wysłuchanie. Chciałem coś o sobie napisać
