Musiał się zmienić mój sposób myślenia. Nie przyszło mi to odrazu. Myślę, że pomogły mi leki, rozmowy z psychologami i psychiatrą. Biorę Seronil. Oto jak zmieniał się mój sposób myślenia: najpierw musiałam zrozumieć, czego nie muszę się obawiać. Później pomyślałam sobie, że ważniejsza jest dla mnie moja rodzina i dla niej byłoby lepsze, żebym nawet się się rozchorowała fizycznie, czy też oni się przeziębili, czy zachorowali na grypę niż to co muszą znosić przeze mnie. Czyli zaczęłam robić wszystko patrząc na nich, np. żeby jak najkrócej się myć y spędzali ze mną więcej czasu. Drugi sposób to wyobrazić sobie, że ktoś na ciebie cały czas patrzy i które twoje czynności wyglądałyby dla niego dziwnie. Następnym etapem było to, że pomyślałam sobie, że to źle, zachowywać się dziwnie przy innych ludziach, bo musisz sobie pomyśleć jak jesteś wartościowy i czemu inni mają uważać ciebie za kogoś dziwnego. Później byłam na takim etapie i dalej jeszcze jestem, ale to chyba było podświadomie rzez cały czas, że musę być idealna we wszystkim i w higienie też, ale zdaję sobie sprawę, że nie można tak się zarazić. Musisz sobie powiedzieć, że właściwie liczy się tylko jak wyglądasz, czy jesteś czysty w widoczny sposób, że szkoda czasu, aby wszystko było idealnie. Teraz wiem, że absolutnie nie mogę ulegać jak mam później wątpliwości, czy dobrze umyłam ręce, myślęsobie, że skoro wtedy uznałam, że wystarczy to wystarczy. I jak myję ręce, czy myję się myślę sobie co będę potem robić, żeby nie skupiać się na myciu, tylko na czekającej mnie czynności. I to mnie motywuje, żeby się pospieszyć.
Mam nadzieję, że moje doświadczenia pomogą ci. Życzę wytrwałości i wiary w siebie :)
