Witam! Mam 18 lat. Mój problem polega na tym, że odkąd pamiętam będąc wśród ludzi odczuwam silny lęk, nie potrafię patrzeć im w oczy, czasem nawet trzęsę się ze strachu i mam zawroty głowy. Ponadto jestem bardzo małomówny, zamknięty w sobie, czasem wręcz przewrażliwiony. Często pogrążam się w samotności, z którą z jednej strony mi dobrze, a z drugiej jest to dla mnie straszna udręka. Z typu osobowości mam cechy głównie flegmatyka i melancholika. Nienawidzę wychodzić z domu. W szkole jest mi szalenie ciężko wysiedzieć i odliczam każdą minutę do końca lekcji żeby nie zwariować. W dodatku od jakiegoś czasu są mi obojętne sprawy innych ludzi, nie potrafię się nimi zainteresować, choć bardzo bym chciał. Zazdroszczę ludziom z poczuciem humoru, którzy są otoczeni przyjaciółmi i znajomymi. Bardzo staram się poprzez pracę i zmuszanie się do wychodzenia na imprezy, aby stać się bardziej towarzyski i pozbyć się egoizmu, który sprawia, że jestem samotny. Jednak niewiele to pomaga. Co mogę zrobić by odnaleźć się między ludźmi i czuć się wśród nich dobrze i swobodnie?
