Ludzie są dziwni. Człowiek stara się im tyle dać, a mało kto to doceni. Ostatnio czuję się bardzo samotny, latka lecą to i kontakty się wykruszają bo każdy zaczyna swoje życie. Niby naturalna kolej rzeczy. To, że nie podjąłem próby związania się z kimś jeszcze jestem w stanie zaakceptować, cóż moja wina, a za błędy trzeba płacić. Teraz tego żałuję, ale ciężko mi się przełamać i chyba nic się w tej kwestii nie zmieni choć bardzo bym chciał. Ale boli mnie, że sporo naprawdę w swoim życiu zrobiłem, aby coś dać niektórym ludziom, a praktycznie żaden z nich nie potrafił się czym podobnym odwdzięczyć. Większości głupiego smsa się nie chciało wysłać choćby ze zdawkowym "Co tam?". Brakuje mi teraz takiej osoby z którą bym mógł porozmawiać na każdy temat. Człowiek ćwierć wieku nosi ciężkie brzemię na sobie i czasem ma dość. Niby mam przynajmniej dwójkę przyjaciół, na których się nigdy nie zawiodłem, ale to raczej nie ten typ przyjaźni, żebym z nimi mógł na ten temat porozmawiać. Zawsze starałem się w towarzystwie każdemu poświęcić w miarę równo czasu i uwagi, teraz wiem, że niepotrzebnie. Tak naprawdę trzeba się było skupić na wybranych osobach, a może być coś z tego wyszło.
Tak bardzo bym chciał kogoś spotkać i pokochać. Teraz wiem, że nawet nie potrzeba mi przyjaciela, ale tej jednej ukochanej osoby, dla której chciałoby się żyć i z którą można by spędzać każdą chwilę swego życia. Coś czuję, że z wiekiem będzie mi coraz ciężej, za długo mnie to życie męczy, za długo...
