Witam
Zawsze wolałem czytać wpisy ludzi, którzy są w podobnej sytuacji co ja. Lecz nie potrafiąc wyciągnąć odpowiednich wniosków postanowiłem, że sam opublikuję tutaj swoją historię. Może znajdzie się ktoś kto pomoże dobrą radą lub odpowiednio nakieruje. Mam 20 lat. Od jakiś dwóch lat czuję, że jestem w dużym dołku jeżeli chodzi o moją formę psychiczną. Czuję, że nie daję sobie rady ze wszystkim co mnie otacza. Przejmuję się wszystkim kto coś powie na mój temat. Będąc w towarzystwie gdzie nikogo nie znam prawie nic nie mówię, żeby czasami kogoś nie urazić, żeby ktoś nie pomyślał o mnie źle. Wiem, że tak naprawdę to przynosi odwrotny skutek do zamierzonego. Mam pojedynczych znajomych, do których mogę zadzwonić i powiedzieć "Stary co powiesz na piwo o 20?". Kompletnie inaczej jest w domu gdzie naprawdę jestem rozmowny mam swoje zdanie śmieję się żartuję z bratem czy siostrą (starszymi ode mnie). Gdybym tak zachowywał się poza domem może nie byłbym duszą towarzystwa ale na pewno miałbym więcej znajomych i byłbym lubiany. Bycie nieśmiałym, a może nawet bojącym się wypowiadać to co tak naprawdę myślę, żeby czasami "nie wydurnić się" sprzyja temu, że nie mam osób, które mnie nie lubią, ale co gorsze nie mam praktycznie nikogo z kim bym mógł szczerze porozmawiać kogoś kto by mnie naprawdę szanował. Zawszę zazdrościłem osobom, które widząc kogoś na spotkaniu pierwszy raz znajdowały z nim wspólny język i już po paru minutach naprawdę dobrze się rozumieli, praktycznie tak jakby znali się kilka lat. Wiem po sobie, że żeby z kimś się dobrze poznać potrzebuję dobrych kilku spotkań kilku wyjść, no może alkohol trochę tutaj przyspiesza sprawę, ale to raczej wiadomo, że po kilku głębszych każdy dla siebie staje się bardziej życzliwy i przyjazny:). Nie pisałbym pewnie tutaj o tym wszystkim gdyby nie studia i przeprowadzka do innego miasta. Jestem tutaj sam. Przez kilka miesięcy nie zdołałem poznać żadnych osób, z którymi mógłbym gdzieś wyjść zrobić coś głupiego, szalonego. Mój każdy dzień wygląda tak samo: uczelnia, mieszkanie, jakiś obiad, kawa (nie wyobrażam sobie dnia bez kawy zawsze muszę zrobić jakąś dobrą kawę dodać syropy, czekoladę, bitą śmietanę, czasami jakiś likier. Umiem zrobić dość sporo rodzajów kawy i z tego jestem naprawdę dumny), nauka i spać. Następnego dnia uczelnia, mieszkanie, obiad, kawa, nauka i spanie i następnego to samo - takie błędne koło. Jestem osobą która jest smutna, nie wyraża emocji i stała się obojętna, osobą która po prostu męczy się tym kim jest i tym jak wygląda jej życie. Co do przejmowania się boję się, że nie dam sobie rady na kierunku, że wylecę po pierwszej sesji. Dostałem się tutaj z 15 wynikiem na 150 przyjętych, uczę się, a mimo wszystko się przejmuję i boję. Pewnie czytając to wszystko wyobrażacie mnie sobie jako wychudzoną osobę ze strachem w oczach zagubioną nieatrakcyjną itd. Nic bardziej mylnego jestem osobą szczupłą, ale nie chudą, która wygląda na pewną siebie często z miną wyrażającą obojętność wobec drugiej osoby. Jestem raczej atrakcyjnym, wiem że się podobam dużej ilości dziewczynom nie jedną miałem. Nie jest to żadne przechwalanie się. Chcę po prostu was uświadomić, że mój problem nie leży w tym, że nie akceptuję tego jak wyglądam. Nie akceptuję po prostu swojego charakteru tego jak się zachowuję co robię, myślę. Chciałbym zachowywać się inaczej, bo czuję, że za kilka lat nie będę miał co wspominać a studia są podobno tym okresem, którego się nie zapomina okresem beztroski, wolności, przyjaźni, miłości. Ja tego nie czuję i to mnie dobija chcę zwalczyć ten problem ale nie wiem jak nie wiem czy dam radę. Stojąc z boku doradzając drugiej takiej osobie jak ja znalazłbym wiele rad, ale sam sobie pomóc nie potrafię. Może to głupie, ale boję sie uśmiechnąć nawet do dziewczyny, która mi się bardzo podoba, którą zobaczyłem na przystanku albo w tramwaju. Nie chodzi tutaj o żaden podryw tylko o uśmiech, żeby przekonać się czy podobam się jej czy się uśmiechnie do mnie tak jak ja do niej. Taka niewinna gra. Nawet takich rzeczy się boję. Boję się zapytać czegoś na wykładzie, ćwiczeniach. Obawiam się, że ktoś powie mi wtedy coś niemiłego, przykrego. Mam niską samoocenę, nigdy nie potrafię się cieszyć ze swoich sukcesów wręcz przeciwnie znajduję u siebie tylko wady i utwierdzam się w nich. Mam do siebie pretensje, bo wiem, że zachowuję się jak dureń. Historia dość długa i może nieskładna, ale musicie wybaczyć student politechniki polonistą raczej nie jest. Chcę tylko żebyście zrozumieli sens mojej wypowiedzi i jak możecie pomogli bo sam się o siebie zaczynam coraz bardziej obawiać.
