Bardzo cierpię z powodu przypadłości mojej Mamy. Bardzo chciałabym Jej pomóc, ale niestety jest bardzo upartą osobą i nie chce zgodzić się na pomoc psychologiczną (jest sceptyczna co do psychoterapii, o psychiatrze nie mówiąc). Jednak zacznę od początku...
Moja Mama miała bardzo trudne dzieciństwo - starsi i zmęczeni życiem rodzice (w chwili urodzenia Mamy Jej ojciec miał 50 lat, a mama 39) oraz rodzeństwo: 13 lat starszy brat oraz 10 lat starsza siostra. Problem polegał na tym, że siostra była ulubienicą ojca, a brat mamy.
W dorosłym życiu (Mama skończyła 50 lat, jest już raczej po menopauzie) nie radzi sobie. Za wszelką cenę próbuje zaskarbić sympatię czy uznanie ludzi przy okazji niszcząc siebie... Szczególnie to objawia się w pracy, w której to szefowie nakładają coraz to nowe obowiązki, z których b. dobrze się wywiązuje. Tak się jednak w tej pracy stresuje, że przychodzi do domu i na mnie się często wyładowuje (mieszkam sama z Mamą, więc jestem jedyna...). Martwią mnie również Jej autodestrukcyjne zachowania - nie śpi prawie wcale w nocy, bo oddaje się różnym mało istotnym zajęciom (na tle nerwowym podejrzewam), a rano ma problemy ze wstaniem i jak przyjdzie po pracy do domu to w niedługim czasie zasypia...
Może ktoś z Was poradzi mi, jak się mam zachować w tej sytuacji? Będę bardzo wdzięczna za wszelkie wskazówki.
