eulalia

kassia! Zawsze się cieszę, gdy ktoś z tego typu problemami znajdzie wreszcie wiernych i wyrozumiałych (mam taką nadzieję!) słuchaczy! Wiem jak to BARDZO potrzebne! Witaj na forum!

Nie wątpię! Pozdrawiam z wiarą, że sobie i tym razem poradzisz! Ja radzę sobie jak umiem! Koślawo, ale zawsze jakoś to się zmienia na lepsze. Torty też piekę koślawe, a wszystkim smakują!!!

No dobrze, dobrze! To jeszcze wywalczcie zniżki w ZTM i gabinetach! I listę społeczną trzeba założyć. Wogóle jakoś się trzeba zorganizować! .....To się nazywa wypieranie!

Gepard! To krzepiące wiedzieć, że są partnerzy, którzy się przejmują. Ja wciąż mam poczucie winy, z powodu swoich ...problemów. Twoja kobieta ma duże szanse wyjścia z dołka. I nie wpadnięcia weń ponownie. Wsparcie najbliższych dodaje skrzydeł! Pozdrawiam!

Nie w tym rzecz, czy jesteśmy normalni , czy normalni ...inaczej. Chodzi o to, że aby zacząć wychodzić z depresji, trzeba zaakceptować swoje nieprzystosowanie. Zaakceptować w pewnym sensie! To tak jak alkoholik musi przyznać się sam przed sobą , że jest alkoholikiem. Nie możemy udawać przed sobą lub innymi (to najtrudniejsze!), że jest OK! A ja zbyt często udaję, że nic mi nie jest. Że sobie radzę. Że jetem konformistką. Albo że nią nie jestem. Że jestem pragmatyczna. Przystosowana... Nie jestem. Zbyt często o tym zapominam i brnę w ślepe zaułki. Bez mapy. Często w mroku. Och! To brzmi może trochę enigmatycznie...! Nie wiem jak to wyrazić! NIE CHCIAŁAM NIKOGO URAZIĆ!

Hej! Jestem tu od wczoraj. Witam na forum! Trzymam kciuki! Powodzenia!

Dzięki! Mam nadzieję. Zawsze! Dlatego stale jestem. Ale bardzo (!!!) pomaga świadomość, że jest więcej takich "odmieńców" jak ja. Wyjątkowość w tej dziedzinie ogranicza. Nie pozwala ruszyć z miejsca. Wtłacza w utarte dukty konwencji. Kiedy zdaję sobie sprawę, z rzeszy ludzi mających zbliżone problemy, mogę poczuć kim jestem i z którego miejsca rozpocząć walkę z ... chorobą. Napewno nie z pozycji osoby "normalnej". Mam nadzieję znależć własną drogę. M.in. dzięki Wam. Dziękuję za odzew! Pozdrawiam!

Hej! Witam! No...może wreszcie znalazłam miejsce(ludzi), gdzie moje problemy nie będą kwitowane uniesieniem oczu i niecierpliwym westchnieniem "O Jezu!" A wpisałam tylko w Google'u "jestem nieprzystosowana" !!! Sama nie wiem... Gdybym chciała opisać wszystko, poczynając od dzieciństwa, zabrałoby to sporo miejsca. W skrócie: Moja wrażliwość, zbyt wysokie wymagania rodziców, brak z ich strony zainteresowania, nerwowość mamy i kary cielesne (pas!), oraz (wspólcześnie) problemy w małżeństwie - wszystko to spowodowało na tyle niepokojące objawy, z pragnieniem opuszczenia tego świata włącznie, że kilka lat temu postanowiłam udać się do psychologa. Wędrowałam po gabinetach, ale w końcu natrafiłam na tego właściwego. Prawdę mówiąc myślałam, że już wygrałam, ale ostatnio znowu zaczynam odczuwać... pewne objawy. Spadek nastroju, narazie niezbyt silne zniechęcenie, utrata zainteresowania czymkolwiek(pasje), poczucie bezcelowości istnienia. Czy to się kiedyś skończy?!