Cześć,
mam na imię Emil, mam 21 lat. Nigdy nie miałem problemu z nerwicami aż do pewnego momentu. Problem się pojawił kiedy dziewczyna o którą się starałem nagle zmieniła zdanie i przestała być mną zainteresowana. Coś osobie ubzdurałem, że wina jest tego, że... nie potrafię być poważnym. Że zachowuję się jak dziecko. Cała heca polega na tym, że takie natrętne myślenie prześladuje mnie już prawie rok.
Siedząc na wykładzie ciągle zastanawiam się czy być sobą czy na prawdę przyszła pora spoważnieć. Nie chodzi o to, że ciągle bluzgam, bekam czy itp tylko o mój charakter, moje poczucie humoru. Jak się ludzie śmieją to mam wrażenie, że śmieją się dlatego, że jestem głupi a nie, że ich rozbawiłem. Chodzę normalnie ubrany, zawsze koszula, szersze spodnie, ogolony, lubię być lekko psiknięty perfumami. Ciągle mam rozmysły, że nikt nie traktuje mnie poważnie. Przez to mam wahania humoru. Przez 10min jestem poważnym a po chwili dochodzę do wniosku, że lepiej być sobą. Takie coś przyprawia mnie o mdłości. W domu analizuję czy gdzieś na debila nie wyszedłem, przemyślam każdą czynność jaką zrobiłem na uczelni/ wśród towarzystwa.
Da się coś z tym zrobić? Ktoś kiedyś mi powiedział, że po prostu nie należy zagłębiać się w takie "rozkminy", ale mnie to nie daje już spokoju .
