ottmar

Relacje z rodzicami określiłbym jako normalne. Jeśli chwalić to tylko z nauki. Uważają, że skupiam się bardziej na swoich zainteresowaniach (to prawda), więc raczej mnie w tym nie dopingują. Z problemów raczej nie mam w zwyczaju się zwierzać, nikomu. -- 16 paź 2012, 20:14 -- Jeszcze dodam, że ten nie ciekawy stan się utrzymuje po szkole. Po przyjściu do domu zaczynam powoli wracać do ''normalności''. Z tym, że w szkole mam średnie relacje z kolegami z klasy :) -- 17 paź 2012, 15:16 -- Jeszcze jeśli chodzi o rodziców to sądzę, że nigdy we mnie nie wierzyli.

No więc mam 18 lat i chciałbym coś zmienić w swoim życiu. Mam taki ? Sprawa wygląda następująco. Gdy przebywam w towarzystwie, zależy jeszcze w jakim, lecz czasami jest to nawet jedna osoba, czuję się niepewnie i wydaje mi się, że tracę pełną kontrolą nad sobą, umysłem, tym co robię, mówię. Dosyć ciężko mi jest się wtedy dobrze wysłowić, a w ekstremalnych sytuacjach wcale. Czuję, że mój mózg nie działa wtedy tak jak powinien i zaczynam się stresować (lub na odwrót). Mam problemy z głosem, często mówię niewyraźnie i muszę 2 razy powtarzać. Ciężej mi jest myśleć oraz się skupiać. W szkole o wiele gorzej poradzę sobie np. z jakimś zadaniem z matematyki czy czytaniem ze zrozumieniem niż w domu. Strasznie nie lubię być pytany na lekcjach oraz chodzić do tablicy. W towarzystwie dziewczyn też trochę wariuję. Również wykonanie jakiegoś, czasami banalnego zadania może spowodować moją niepewność. To kwestia braku pewności siebie? Czy czego? Bo głupi chyba nie jestem. Co robić w kierunku zmiany na lepsze?