Witam wszystkich serdecznie. Nie podam swojego prawdziwego imienia, więc niech będzie Nicole. Mam 19 lat, od 5 lat z objawami, a od 3 z wyrokiem - nerwica lękowa. Zarejestrowałam się na forum, mimo, że w moim życiu obecnie trochę się poukładało. Ale Ona jest ze mną o każdej porze dnia i nocy. Nerwica traktuje mnie jak lalkę, którą jakiś czas można się bezpiecznie pobawić, ale zwykle po czasie taka zwyczajna zabawa zaczyna nudzić, więc szuka się bardziej wyszukanych form rozrywki. I tak jest rok za rokiem, coś ustępuje, by potem uderzyć ze zdwojoną siłą. Zawsze traktowałam Ją bardzo osobowo, mając wrażenie,że ona gdzieś tam się kryje pod jakąś postacią i bawi się mną. U mnie głównie panika skupia się w okolicy serca. To głównie na jego punkcie mam odjazd. Boli, kłuje, narasta, staje, raz szybko, raz wolniej. Boję się śmierci. Panicznie. Boję się wielu rzeczy. Boję się ludzi. Boję się tłumu. Choroby. Szaleństwa. Odrealnienia. Siebie. Nie wiem co mam napisać kochani. Sami najlepiej wiecie, że tego szaleńczego strachu opisać się nie da. Choć tak bardzo się chce przekazać innym, co czujemy. Niestety. Poza tym jestem zwyczajną osobą, lubię analizować i wspominać, słuchać dobrej muzyki i cieszyć się z dobrego samopoczucia, jeśli jest. Pozdrawiam.
