Witam wszystkich forumowiczow
Nie wiem czy to jest depresja czy poprostu moja psychika zawodzi i powinien porozmawiac o tym z psychoterapeutom ale pisze tutaj bo widze ze sa na tym forum ludzie ktorzy umia pomoc to moj pierwszy post ale forum czytam juz od 2 dni wiec widzialem wiele tematow.
Wiec moja historia wygada tak:
Wszystko zaczelo sie jakies 2 lata temu zaczelem sie silnie denerwowac od samego poczatku dnia przez caly dzien odczuwalem silny stres serce bilo bardzo mocno i tak zyje z tym 2 lata raz bylo lepiej a raz gorzej. Do tego wszystkiego doszlo to ze nie umiem swoich mysli "wylac na papier" a tym bardzej wyrazic swoich uczuc bliskiej osobie... oczywcie nieraz bylo lepiej wtedy gdy kompletnie sie rozluznialem probowalem zapomniec o wszystkim i miec chwile dla siebie... lecz to byly sporadyczne przypadki... Ale cala historia sprowadza sie do jednego tak mi sie wydaje otoz nigdy nie mialem dziewczyny mam 18 lat wiem ze to nie jest nic strasznego ale to jest chyba glownym powodem mojej "choroby" ktora ciagne od 2 lat... Otoz gdy mialem sie umowic z kobieta prowadzilo mnie to do takiego stanu ze gdy bylem juz prawie w umowionym celu dostawalem takich mdlosci ze nie wiedzialem co sie dzieje. Ciagle gdy mam umawiac sie z kobieta na spotkanie nie wiem co robic na sama mysl w domu dostawalem takiego stresu ze serce uderzalo ponad chyba swoje mozliwosci :) Niestety ten problem sie coraz bardziej nasila...a dziewczyny nalegaja na spotkania ale ja nie moge tak jakbym bal sie tego spotkania ze cos zawale ze bede posmiewiskiem nie wiem ;( To co opisalem moze byc takze skutkiem mojej "choroby" otoz tak jak w depresji nieraz dostaje takiego dola ze ide spac bo wiem ze zaraz oszaleje czuje sie jak wyrzutek a tym bardziej jak pomysle ze moim kumple maja dziewczyny i nie maja takich problemow jak ja do tego dochodza problemy z zoladkiem ahhhh zycie ale mysle ze jesli ktos to przeczyta zrozumie co czuje
Pozdrawiam wszystkich i Prosze o jakies komentrze do tekstu lub jakas pomoc.
