sama_ona84

5 miesięcy temu odeszłam od męża teraz mieszkam sama wieczory są dla mnie koszmarem nie mam przyjaciół tzn gdzieś tam jakies osoby sie przewijały ale każdy ma swoje życie a jak nie chce nikogo obarczać swoimi problemami wole sama przepłakać swój beznadziejny żywot. Depresje mam od kilku lat kiedys sie leczyłam u psychiatry ale odstawiłam leki. Teraz powróciło z podwojoną siłą. Mam czasami takie napady beznadziei, że aż sama siebie się boje i swoich myśli. Wiem, że jeden punkt zapalny i skończe z tym wszystkim. Tak będzie łatwiej dla mnie i dla innych.

witam, jestem tu nowa. Szczerze nie wiem czy będe potrafiła się otworzyć bo zawsze miałam z tym problem. Zawsze myślałam kto by chciał mnie wysłuchać skoro jak juz sie otworze to później jest to obracane przeciwko mnie.... jestem zupełnie sama nie chce mi sie nic kompletnie nic ale czytając te wszystkie posty wiem, że nie jestem sama w tych myślach, ktore tak naprawde niszczą mnie z dnia na dzien.....Gdyby istniało jedno cudowne lekarstwo, które dałoby mi chęć do życia i uwierzyłabym, że jestem jednak coś warta.... ale nie ma tak łatwo rzeczywistość jest okrutna :-(

próbowałam leczyć się u psychologa ale wydaje mi się, że zupełnie nie rozumiała co mnie dręczy. Zrezygnowałam. Ponadto mieszkam sama w wynajetym mieszkaniu więc nie stać mnie na prywatne wizyty. Zauważyłam ostatnio, że zaczęłam codziennie pić niby troszke na rozluźnienie ale dzisiaj nie napiłam się i czuję, że walcze ze sobą. Coraz gorzej jest :-(

po co mi to wszystko........ Nie mam się do kogo zgłosić... nie mam sił i chęci do życia. Udawanie przed bliskimi już mnie przerasta. Coraz częściej myśle o tym, że jak znikne z tego świata będzie lżej wszystkim w około i mnie też. Przestanie męczyć mnie myśl, że jestem nikim, nic nie warta, nic mnie w życiu nie czeka, zostałam ukarana przez los. Kiedyś potrafiłam chować łzy i wyraz twarzy pokazujący niechęć do świata i samej siebie.... Boje sie bo myśl o tym, że chciałabym zniknąć jest w mojej głowie coraz częściej. Z jednej strony chciałabym być szczęsliwa a z drugie wiem, że nie dane mi to jest. Boje się......