Należę do osób, które miewają problem z okazywaniem uczuć, emocji. Czasem też ludzie mnie źle odbierają, ale to już inna sprawa. Choć, w zasadzie, może obie te rzeczy są ze sobą powiązane.
Teraz mam taki czas, że nie czuję bliskości od nikogo. (tym samym też do nikogo). Wiem, że jestem kochana. Ale co innego wiedzieć, a co innego czuć. Wiem, że to po części moja wina. Mam zahamowania, nawet gdy odczuwam potrzebę bliskości. Ale czasem (a może często) ja naprawdę NIE CZUJĘ miłości.
Jest mi smutno. I pojawiają się różne myśli. Nie chcę już wspominać. Chcę zapomnieć o wszystkim. I nie wiedzieć już nawet co znaczy miłość. By nie odczuwać jej braku. Ale w głębi duszy wiem, że to niemożliwe. I może wszystko sprowadza się do tego, bym coś zrozumiała. Coś bardzo istotnego. I bym potrafiła tę wiedzę zastosować.
Nadchodzi jesień, moja ulubiona pora roku. To dobry czas na refleksje. I czas najwyższy by rozpocząć kolejny etap w życiu. Bo ja naprawdę chcę się zmienić. I wierzę, że uda mi się przepłynąć ten ocean wątpliwości, by znaleźć się po właściwej stronie.
Bo gdy dryfuje się między dwiema wyspami, można naprawdę zapomnieć dokąd się płynie.
Szczerze mówiąc, tak dokładnie to w zasadzie nie wiem dokąd płynę. Wiem jedynie, że muszę płynąć. By nie utonąć. By dopłynąć do celu.
