pacynka

Locust,najważniejszy jest dla mnie syn Dla niego żyje i codziennie wstaję rano.Jego tatus wczoraj wyszedł późnym popołudniem i wrócił wieczorem.Wiesz jakie mam wtedy mysli.To tak bardzo boli.Nie dość,że myslałam o tym jak to może spotkał sie z jakąś to jeszcze nie wiedziałam czy wróci trzeźwy.Jestesmy po ślubie 15 lat z czego 4 lata to wegwtacja.Nigdy nie było nadzwyczajnie ale to co zaczeło się dziać chyba mnie pzrerosło.Jakbym chciała opisywać wszystkie jego występki i beznadziejne tłumaczenia to musiałabym napisać książkę.Nie mam dokąd iść i on dobrze o tym wie a w takiej sytuacji w jakiej tkwie to nie wiem jak długo jeszcze wytrzymam.A najgorzej,że nie spędza czasu z synem,bo jeśli juz łaskawie jest w domu to leży albo coś ogląda albo bez sensu snuje się po podwórku.Jak tylko zabieram gdzieś syna i wracam za jakis czas to jego już nie ma.A na moje zarzuty,że nie spędza z dzieckiem czasu odpowiada,że ja go ciągle gdzieś syna zabieram i on nie ma możliwości.I wmawianie ,że moja wina,choc jak jestesmy z synem w domu to tatus nie wykazuje żadnej inwencji by dziecko czymś zainteresować. Takich przykładów jest tysiące.

Do psychologa czasami zaglądam,ale to nie za wiele mi daje.Dla mnie te rozmowy są takie sztuczne,a ja chciałabym się po prostu wypłakać tak porządnie a czasami wykrzyczeć .Wiem to takie użalanie się nad sobą,ale nie potrafię inaczej.Od 11 lat biorę leki,ponieważ kilka miesięcy po porodzie zachorowałam na depresje nerwicowo-lękową,a w obecnej sytuacji nie mogę odstawić leków,a wręcz przeciwnie,zastanawiam się czy nie potrzebuje jakiejś większej dawki.Kompletnie się poddałam,nie potrafię się z tego wszystkiego podnieść,a najgorsze,że muszę mieszkać z tym człowiekiem,który do tego wszystkiego się przyczynił.Ta cała historia jest tak długa,że sama nie wiem od czego zacząć.To wszystko bardzo boli.

jestem tu nowa.Czemu tu zajrzałam,chyba dlatego bo nie wiem juz co robic ze sobą.Czuje sie nic nie warta.Mieszkam z człowiekiem który mnie zdradza,oszukuje itd.Nie mam dokąd iść ani sie pożalić.Nie zadręczam juz swoich znajomych ponieważ w tych czasach każdy ma problemy i nie chce się komuś narzucać.Jest mi źle,wszystko duszę w sobie.Duzo by pisac na temat tego co czuję i jakie nachodzą mnie myśli.Czuje sie samotna.Czy ktos mnie wysłucha???