Tomek 21___

Ja zawsze jakoś byłem sam. Właśnie to jest najgorsze, że nie miałem żadnych takich przeżyć związanych z miłością i nie mam powodu żeby komuś nie ufać. Boję się odrzucenia. Tego, że jak się zakocham to będę chciał dać z siebie wszystko, byleby druga osoba miała jak najlepiej. Tylko jak bym to stracił to boję się, że nigdy bym już nie spróbował. Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze jakaś chora zazdrość np. poznałem fajną dziewczynę, ona rozmawia z innymi chłopakami a ja wyobrażam sobie Bóg wie co. Chciałbym zmienić to moje chore myślenie ale po prostu nie potrafię, to mnie strasznie dobija. Nie chce o tym myśleć ale to jest silniejsze ode mnie. Myślę o tym non stop, nie daje mi to spokoju. Dziękuję, za odpowiedzi to dla mnie dużo znaczy. Nie chcę mówić o tym przyjaciołom bo strasznie się wstydzę takiego myślenia.

Cześć. Mam na imię Tomek mam 21 lat. Nie wiem czemu ale zdecydowałem się napisać na forum. Chciałbym wyrzucić z siebie te myśli. Mianowicie od 1.5 miesiąca nie wiem co się ze mną dzieje. Mam wspaniałą rodzinę, przyjaciół a mimo to czuję się samotny. Nigdy nie miałem dziewczyny bo strasznie boję się komukolwiek zaufać. Miałem wiele okazji ale zawsze się wycofywałem. Boję się odrzucenia. Boję się spróbować. Chcę to zmienić ale po prostu nie potrafię. Straszliwie mnie to dołuje. Do tego dochodzą jeszcze jakieś tam problemy z uczelnią itd. Wstydzę się bo niby to błahy problem w stosunku do innych. Nie potrafię się na niczym skupić, nie mogę spać, nie mam apetytu, nic mnie nie cieszy. Wszystko mnie irytuje jestem cały czas smutny. Przed innymi ludźmi oczywiście udaję, że wszystko jest ok. Po tylu latach takiej samotności nauczyłem się jak to robić. Moja psychika jest po prostu nie do ogarnięcia. Jestem strasznie zdołowany. Przepraszam jeżeli kogoś zdenerwowałem tą wypowiedzią ale po prostu nie wiem co robić. Pozdrawiam.