swiatlo1

jak byłam mniejsza to miałam takie sytuacje gdy nie moglam tak do konca oddychać, teraz tez tak czasem mam, ze nie moge przez jakis czas wziac wiekszego oddechu, ale mniej:) Może to coś mieć z tym wspólnego? Gdy nie mogę wziąć głębszego oddechu, to się denerwuję.

Co mi da rozmowa z rodzicami? Przecież oni mi nie pomogą .. Ja mam to dziedziczne, a nie po rodzicach. Babcia od strony taty tak ma i ogolnie strona tej babci tam od strony taty... Nie będę rozmawiać z rodzicami, bo nie umiem z nimi o takich sprawach rozmawiać... Nie da się nauczyć gadać na takie tematy..

Rozmawialam tam z nimi kiedys o tym problemie, ze nie chce jezdzic nigdzie, ale to bylo dawno, w podstawowce... Boje sie teraz z nimi porozmawiac.

Czesc. Mieszkam w małym mieście, od razu mówię, że nie udam się do psychologa, bo wieści mogą się szybko roznieść, więc natrafiłem na takie forum i tutaj poruszę swój problem.. Czuję się strasznie, gdy nie ma mnie wieczorem w domu. Chce mi się płakać, nie mogę jeździć na wycieczki szkolne, bo wieczór muszę spędzać w domu (około godziny 20).. Gdy wypłaczę to wszystko, robi mi się lepiej, ale nie na długo, przecież nie będę na wycieczkach płakać.. Nie ważne, czy jestem daleko czy blisko od domu, jest tak samo.. Nawet, gdy siedzę u koleżanki, przykładowo do 22, chcę już wracać, bo nie mogę być u Niej dłużej. Mam tak od dzieciństwa, co się ze mną dzieje? To jest strasznie męczące i ciężko mi jest z tym żyć, lat 16, dziewczyna Liczę na waszą pomoc, mam tak od 'małego'..