Rafał44

Stark, trzymaj się, do następnej rozmowy:) -- 25 cze 2012, 02:16 -- tahela, może tęsknisz za swoją pierwotną postacią? Tą, która była blisko natury, blisko tego, co dobre. W świecie bez telewizorów, szybkich samochodów, międzynarodowych korporacji, wypaczonych doktryn filozoficznych...?

Wszystko jest połączone kręgiem życia. Czasem mam wrażenie jakbym słyszał nocą śpiew gwiazd na niebie. Życie, życie, życie...

nowy_franek, Bóg nie odpowiada. Jeśli istnieje w takiej formie w jakiej opisuje go Pismo Święte, to patrzy na nas jak na jakiś kabaret. Ludzie zawodzą, są zmienni. A my dla samych siebie jesteśmy jedynym stałym punktem odniesienia. I chociaż zmieniamy się z biegiem lat to dla siebie samych jesteśmy dobrze znaną fortecą, którą musimy nauczyć się dobrze wykorzystywać do obrony. -- 25 cze 2012, 01:52 -- Stark, byłem w kilku miejscach, które nie istnieją w rzeczywistości obiektywnej. Nie wiele z tego zrozumiałem. Ale jestem przekonany, że te podróże pozwolą mi poznać prawdę, która przyniesie błogość i spokój. Mam zamiar niedługo wyruszyć w kolejną. Może w końcu odczytam te symbole.

Stark, dokładnie tak! Tak jakby życie samo w sobie było sensem. Kilka tygodni temu, może miesięcy - porzuciłem wiarę w Boga, ludzi. Moim Bogiem stało się życie. Ono ma dla mnie najwyższą wartość. Szukam racjonalnych wytłumaczeń takiego rozumowania, ale ostatecznie gubię się w gąszczu abstrakcyjnych myśli, mających sens tylko dla mnie. Prawdziwe życie toczy się w tej irracjonalnej sferze naszych umysłów. Tam jest odpowiedź na wszystkie pytania. Musimy tylko nauczyć się ją odczytywać.

Stark, oglądałeś film "Zostawić Las Vegas"? Obiecałem sobie, że jeśli terapia w szpitalu nie pomoże mi wyjść z tego stanu to skończę tak jak główny bohater tego filmu. Terapia nie pomogła. Od tamtej pory minęło 5 lat. Nadal żyję. Co prawda w moich żyłach płynęły już różne substancje, ale nadal żyję. Coś jest w nas, że niepohamowana wola życia bierze górę.

Stark, kiedy siedziałem w szpitalu psychiatrycznym i patrzyłem przez okno na ludzkie osiedla oddalone o kilka kilometrów myślałem, że to tam jest chory świat i chorzy ludzie. To oni potrzebują pomocy, a nie my. My ich rozumiemy, ale oni nas nie. Jesteśmy górą. Haha, tylko co z tego...?

Stark, To zabrzmi paradoksalnie, ale gdybym wyszedł z depresji i innych zaburzeń psychicznych - czegoś by mi brakowało, za czymś bym tęsknił. Kiedyś zacząłem dopatrywać się czegoś wyjątkowego w swojej przypadłości, z czasem zaprzyjaźniłem się z demonami, które mnie odwiedzają. Tak jak każdy przyjaciel sprawiają, że czasem płaczę, a czasem śmieję się. Czasem wydaje mi się, że nie chciałbym wyzdrowieć. Chciałbym tylko móc ujawnić się bez skrępowania i obaw, że zostanę spalony na stosie...

Snejana, a może to wrażliwość. Chłoniemy życie całym sobą, wiemy i widzimy więcej. Może to za dużo. O czym świadczy fakt, że ktoś potrafi rozpłakać się na widok wschodzącego słońca oświetlającego szczyty zielonych gór, wdychając krystaliczne powietrze i czując na swojej skórze poranną rosę? Moja dusza jest wtedy jak te góry - oświetlona ciepłymi promieniami słońca, które budzi się do życia. A avatar wziąłem z jednej z moich mrocznych podróży w głąb własnej świadomości.

Stark, a może nic nam nie brakuje. Może mamy czegoś za dużo i to jest powodem? Nie zastanawiałeś się nad tym w ten sposób?

Dokładnie tak jest. W dodatku mam teraz coś czego najbardziej w sobie nienawidzę: chciałbym całemu światu wykrzyczeć jak mi źle. Ale po chwili uświadamiam sobie, że mam dwie ręce, dwie nogi, widzę, słyszę, czuję, mówię, oddycham. Mało tego: mam pracę, dach nad głową, mam co jeść, a nawet mogę realizować swoją pasję (w pewnym stopniu). Krótko mówiąc mam wszystko co jest potrzebne do życia, a nawet więcej. Moja radość powinna nie znać granic. A jednak jest mi to dosyć obojętne. Więc czego mi brakuje?

Nie lubię się użalać nad sobą, ale jak zobaczyłem ten temat to nie mogłem się powstrzymać. Znów nic nie robię, to znaczy nic kreatywnego. Wlepiłem gały w monitor, piję kolejne piwo, prawdopodobnie obleję rok nauki w studium. Kolejny miesiąc zabieram się za załatwienie praktyk zawodowych i każdego dnia odkładam to na później. Odczuwam samotność, ale z ludźmi kontaktuję się tylko w ostateczności. Nie lubię ich i nie ufam większości. Pracy "szukam" też już dość długo - nie jestem bezrobotny, ale moja obecna praca zupełnie mnie nie satysfakcjonuje. Mam duże wahania nastroju - przez cały dzień czułem się wyśmienicie, a teraz marudzę na forum. W dodatku czuję się przez to mało męsko, nie powinienem biadolić tylko wziąć się w garść i żyć. Zaczął się już nowy tydzień i bezkresne morze możliwości, których najprawdopodobniej nie uda się wykorzystać...

[videoyoutube=DPyOhP1GTRQ]Poruszające[/videoyoutube]

Owszem, nie jest proste, ale chyba warte zachodu, prawda? Trzy miesiące to dosyć krótko - wytrwaj rok a jestem pewien, że zauważysz pozytywne rezultaty. I koniecznie zmień lekarza.

Poproś lekarza aby przepisał Ci jakiś antydepresant i zażywaj go długo, nawet jak na początku nie będziesz czuła się lepiej. Czasem potrzeba kilku ładnych miesięcy zanim zażywanie leku przyniesie pożądane skutki. Jak długo uczestniczysz w terapii? Na początku bardzo często jest tak, że musisz stawić czoła pewnym problemom, które zostały wydobyte z wnętrza Twojej podświadomości. Wtedy czujesz się gorzej. Ale dzięki temu poznajesz to, co nie pozwala Ci cieszyć się życiem i z czasem łatwiej będzie Ci przezwyciężyć depresję. Ja przestałem chodzić na terapię, zażywam jedynie Lafactin i czuję się po nim dosyć dobrze. Staram się odnaleźć rozwiązanie w sobie - tak ja Ci już pisałem. Inni ludzie są dla mnie jedynie podporą, drogowskazem, ale nie punktem odniesienia - to ja nim jestem. Ty też próbuj w ten sposób popatrzeć na swój problem.

Nie wiem jakie leki brałaś i w jakich terapiach uczestniczyłaś, ale może powinnaś spróbować rozmowy z różnymi lekarzami i terapeutami. Każda taka rozmowa to szansa na wniesienie do Twojego życia czegoś nowego, lepszego. Ja na początku swojej choroby myślałem podobnie, brakowało mi sił i byłem przekonany, że będę ich miał co raz mniej. I rzeczywiście - przez pewien okres czasu tak było, ale dzięki życzliwym mi osobom i lekom, udało mi się go przetrwać. Nie wyzdrowiałem, ale jakby na nowo odnalazłem w sobie nadzieję i odrobinę siły, które powodują, że wciąż żyję. Nie będziesz cały czas smutna, uwierz mi. Jeśli chcesz ze mną pogadać to zapraszam również na PW:)