Depresja jest chorobą o wielu twarzach, więc (wy)leczenie jej również zależy od każdego przypadku z osobna, czyli brak jednoznaczniej ani jednolitej odpowiedzi. Nade wszystko jednak cały ten proces zdrowienia, to ogromny wkład pracy samego chorego. Sam nie mam zdiagnozowanej depresji, ale wiem ponad wątpliwość, że na nią cierpię. Poza nią nękają mnie też natręctwa związane z osobowością unikającą, z którą żyję całe moje życie oraz lęki, które mocno mnie zniewalają i efektywnie blokują. Wiem, że nie ma wyjścia z tego wszystkiego, natomiast muszę wkładać w to bardzo wiele własnej pracy po to, żebym mógł powiedzieć sobie jutro, że jest lepiej niż wczoraj. Oczywiście mogę się też poddać i zjechać w dół wraz z siłą grawitacji, ale takie zjazdy, to ogromna strata energii i czasu, więc staram się wyrabiać techniki utrzymywania na stromej ścianie życia i czasem cieszyć z ewentualnych postojów na chwilowych nizinach. Obecnie czuję, jakby więcej się u mnie pojawiło światła, ale na jak długo? Czas pokaże. Mam nadzieję, że u reszty tutaj też trochę więcej pozytywu się zagnieździ :)
