lila9620

Może zbyt wielu ludzi próbowało mi udowodnić że jestem niczym rzeczy powtarzane kilka razy stają się prawda

jestem beznadziejna nic mi nie wychodzi kompletnie nic.. już chyba nie mam siły za bardzo życie staje się obojętne.. nienawidzę siebie całej tego jak wyglądam jak się zachowuje jakie podejmuje wybory coraz częściej myśle o śmierci jako o ucieczce od problemów.. wszyscy wkoło twierdzą że jest to tchórzostwo a ja jednak uważam że jest to droga dla odważnych którzy nie chcą brać udziału w tym cyrku zwanym " życiem "....

wiec tak jestem nowa.. nie wiem jak to wszystko działa na jakiej jest to zasadzie. stwierdziłam że jest to dobry sposób by rzucić głębiej swoje problemy żeby przestać o nich myśleć po prostu starać sie je " utopić " ale jestem w szoku. wchodze tu zazwyczaj gdy mam siłę słabości gdy wszystko przestaje mieć sens ale dopiero dzisiaj uderzyło mnie jak tu jest. tutaj ludzi chcą sobie pomóc szukają rozwiązań i znajdują takie ciepłe słowa płynące z dobrych serduszek. chciałam powiedzieć wszystkim którzy to przeczytają że jesteście NIEZWYKLI !! tyle ciepłych słów tyle pomocy po prostu tyle ludzkich zachowań tak rzadko spotykanych w tym złym i nieprzyjemnym świecie a to tutaj od ludzi mających duże problemy można uzyskać wsparcie. mam nadzieje że kiedyś w swoim życiu spotkam równie wielu tak przychylnych ludzi którzy chcą po prostu komuś pomóc. jesteście świetni !! dziękuje że chociaż na chwile mogłam wznowić swoją wiarę w ludzi ! TRZYMAM ZA WAS Z CAŁEGO SERCA KCIUKI <3 byśmy potrafili chociaż czasem patrzeć na świat przez różowe okulary mówiąc " jakie to życie jest piękne " - tego wam życzę..

czemu jest tak łatwo zaufać ? czemu jestem taka naiwna i daje się po raz kolejny wrobić w bliższą znajomość z człowiekiem ? mam dosyć, jak patrze w lustro i widzę jak łatwo można mnie złamać, wykorzystać, rozkochać jakie masz jeszcze naiwne spojrzenie mimo tego ile mnie w życiu spotkało... a skoro chce zmienić tą naiwność to jak ? zamykając się w pełni na ludzi ?

mam dość - biegnę, uciekam ale przed sobą mam ścianę - opieram się o nią nie ma innego wyjścia... czuje że stoję mam ochotę biec ale nie ma gdzie.. przepełnia mnie złość z żalem uderzam pięściami o ścianę ale nie mam siły, wokół kolorowy świat zmienia się w znienawidzoną szarość znienawidzona własna twarz Ci ludzi na których nie ma się ochoty patrzeć.. maska zakładana na dzień ten sztuczny uśmiecham. mam już po prostu dość.. nie wyrabiam w tym maratonie życia a mam dopiero 16 lat..