Witam,
Jestem Magda mam 23 lata. Studiowałam, aktualnie pracuję, mieszkam z partnerem od roku, a jesteśmy razem od ponad 2 lat.
Zarejstrowałam się tu ponieważ dłużej już sama ze sobą nie dam rady wytrzymać. Liczę na pomoc.
Tak więc nie potrafię żyć własnym życiem. Nie mam go. Odwróciłam się od wszystkich znajonych, przyjaciół, bliskich. Nie poszłam na dalsze studia, unikam całego świata. Żyję albo wydaje mi się że nieustannie próbuję żyć życiem mojego partnera. Nie umiem skupić się na sobie. W każdej sytuacji, minucie zastanawiam się co robi, gdzie jest, z kim rozmawia, a o czum, czy jest szczery.... nie mam już siły! Nie umiem wyłączyć tego myślenia, zmienić jego toru, kierunku... tłumaczę sobie po sto razy pewne rzeczy, ale i tak wracam w kółko do tego samego miejsca. Każda wieść partnera o spotkanej osobie, rozmowie, chęci wyjścia kończy się atakiem paniki - trzęsę się jak galareta, nie moge oddychać, serce wali jak oszalałe, zalewa mnie pot, mdli.... kilka razy zemdlałam... takie stany trwają od kilkunastu minut do godziny, dwóch.... potem jestem tak zmęczona, że leże i wegetuje jak roślina. Nie śpie, a jak uda mi sie zasnac to budze sie cała mokra ze zdenerwowania i koszmarów. Ciągle tylko siedzę i myślę i snuję i zastanawiam się.... mam dosyć.
nie widzę powodów by wstawać rano, by szczerze w ogóle żyć....
Boje się wszystkiego.
Kiedyś byłam energiczna, towarzyska, miałam mase znajomych, uwielbiałam się śmiać i byłam szczęśliwa....
Jak sobie z tym poradzić? Co mi jest? Jak żyć z wiecznym poczuciem paraliżującego lęku, w wiecznym strachu?
Potrzebuję pomocy....
