No więc , jestem małolata .. mam 16 lat w tym roku .. ale mam problemy ze sobą . od jakiegoś roku uśmiecham się tylko dla pokazu , że u mnie niby wszystko ok. około pół roku temu co wieczór płakałam .. potrafię się cieszyć ale tak jakby od pstryknięcia palcami wchodzę w doła. potrafię wtedy zniszczyć wszystko . rodzice nic nie wiedzą, bo dla nich też jestem zawsze uśmiechnięta, zamykam się wieczorami w pokoju jak to normalnie nastolatkowie . tylko oni nie wiedzą że ja płaczę , że kłócę się ze wszystkimi na gadu-gadu. potrafię z byle bzdety zacząć się kłócić.. może to głupie ale uwielbiam cierpienie psychiczne.. jeśli pocierpię staje się to dla mnie jakimś w swoim stylu odpoczynkiem , uwolnieniem złych emocji. samookaleczałam się .. sprawiało mi to radość, teraz tego nie robię , obiecałam ale lubię wbić sobie paznokcie . bije się nawet z moim starszym bratem, niby dla zabawy ale tak na prawdę sprawia mi to hmmm. uśmiech że dostanę nawet tego bólu cielesnego. ? .. piszę taki jakby notatnik . zapisuje tak to co dobre się wydarzyło w moim "związku" i co złe. (tak właśnie mam chłopaka) co do niego .. myślałam że mi to pomoże jak kogoś sobie znajdę . nie mieszka w moim mieście więc rzadko go widuję. no ale .. czy uważacie że powinnam szukać pomocy u kogoś dorosłego ze sobą , czy może sama sobie jakoś poradzę ? co się ze mną dzieje .?
