Witam was, już od dawna miałem zamiar napisać ten temat lecz dopiero teraz się zdecydowałem. Zacznę od początku- Mam 20 lat ,moje życie to tragedia,katastrofa,gdy byłem mały to praktycznie nie miałem dzieciństwa,moja rodzina o ile można to tak nazwać była patologiczna,tzn ojciec był alkoholikiem codzienne awantury ,kłótnie ,policja. najgorszemu wrogi bym nie życzył tego co ja przeszedłem.Moja mama starała zastąpić mi ojca i stworzyć jako tako jakiś dom lecz to już nie było to samo-urodziłem się z zezem i przez to nie miałem kolegów,przyjaciół.W szkole wszyscy traktowali mnie jak powietrze.Nikt ze mną nie rozmawiał ciągle tylko śmiechy kawały na mój temat.Po szkole podstawowej poszedłem do gimnazjum lecz czułem się jak człowiek trzeciej kategorii,na początku było ok później wszyscy się za kumplowali a ja zostałem z boku,nie miałem z kim pogadać,czułem się źle.W domu nie miałem miłości,nigdzie nie wychodziłem,przez zeza bałem się iść gdzieś do towarzystwa,wstydziłem się spojrzeć komuś prosto w oczy.Po skończeniu gimnazjum wyjechałem za granice do Francji tzn.mama wyjechała i zabrała mnie ze sobą.W wieku 18 lat poszedłem do pracy,chciałem mieć coś swojego,szkołę odstawiłem.Nie mam dziewczyny nawet już nie próbuje jej szukać.Boję się spojrzeć jej w oczy.Gdy idę ulicą a ktoś się zwyczajnie śmieję to myślę że śmieją się ze mnie...Chyba nigdy w swoim życiu nie byłem szczęśliwy-nawet nie wiem co to znaczy być szczęśliwym ciągle jestem smutny,przygnębiony, tak bardzo chciałbym by ktoś mnie pokochał ,chciałbym poczuć się komuś potrzebny,przydatny-wiem że tracę najlepsze lata życia moi rówieśnicy mają dziewczyny ,chodzą na imprezy korzystają z życia a ja..Tęsknie za Polską lecz wiem że nie odnajdę się tam,bez szkoły,znajomych,planów... Nie wiem po co ja żyję gdybym umarł to nawet nikt by nie zauważył...
Poradźcie mi co ja mam zrobić...chciałbym być normalny. Przepraszam za tak długą historię.
