sylwiha

Witajcie, Pisałam tutaj dwa lata temu... wtedy zaczynałam terapię. Miesiąc temu skonczyłam ją trochę w nieodpowiednim momencie - powód odejścia Pani Psychoterapeutki i możliwosc kontynuacji terapii prywatnie... Dzisiaj mam 22 lata, pracuję, wychodzę z domu z chłopakiem codziennie, byłam w górach- gdzie jest daleko od wyjścia;p potrafie z nim wsiąśc do autobusu i jechać kawałek bez większych problemów. Ciągne dwie szkoły jednoczesnie, studia i policealną. Jestem duma że tyle osiągnęłam w stosunku do poprzednich moich wpisów tutaj... Mam nadzieję że za jakiś czas, będę już sama poruszac się i wyprowadzę się z tej toksycznej rodziny, zamieszkam samodzielnie i poznam siebie. Siebie! taka jak ja jestem, a nie taką jaką nauczyli mnie być inni... Słowem zakonczenia: nie poddawajcie się :) Pozdrawiam S.

na Traugutta w przychodni kolejowej, jest rozmowa z psychologiem - nie nazwałbym tego terapią, trwa 30 minut i jest raz na dwa tygodnie. nie polecam.

psychoterapeuta to nasz autorytet i przekłada się na relacje z rodzicami. pełni funkcje np. naszego rodzica, dyrektora w pracy, nauczycielki w szkole...Właśnie wypada powiedzieć co Ci się nie spodobało w waszej terapii- zawalczenie o swoje. może ona celowo Cię prowokowała,żeby sprawdzić Twoje reakcje, mechanizmy obronne. To jedyna okazja by przedstawić swoje pretensje do niej w "sztucznych" warunkach. Nie zbije Cię za to, nie da Ci szlabanu, nie wyrzuci z pracy o to chodzi w terapii

hej ja w lutym nie wychodziłam samodzielnie z domu... dzisiaj pracuję na pół etatu i planuję iść na studia. jedyną radą jest zrozumienie że TO nasza "choroba" - że wszystkie myśli, lęki, objawy są przez nią i są NIEUZASADNIONE! IRRACJONALNE! Z D*UPY WZIĘTE! przede mną długa droga - chcę opanować autobusy, miasto (mieszkam i pracuje na przedmieściach) tak aby w październiku iść na studia. też się boję, też się obawiam - to jakby wisiała nade mną siekiera i w każdym momencie miałą spaść, uczucia się żarzą a ja sobie krok po kroczku racjonalizuje wszystko.

ja też tak miałam, a było to tak dlatego że robiłam tyle ile się już "nauczyłam". gdy zaczęłam robić coś co sprawiało mi większą trudność (jazda autobusem/zakupy w hipermarkcie) objawy fizyczne wróciły i powracają w momentach gdzie nie jestem "wyćwiczona" i obyta. Spróbuj pojechać sama autobusem do psychologa i po drodze postać w korkach to znowu poczujesz że jest tak jak było serducho, duszności , panika... Dlatego gdy już jest ten etap kiedy nie mamy objawów trzeba dawać sobie poprzeczkę wyżej

ja jestem

dopóki walczysz jesteś zwycięzcą gdy się poddasz na pewno nie wyzdrowiejesz.

niechaj tak się stanie

wkurza mnie to, że gdy zaczęłam się lepiej czuć i wychodzić z domu dopadło mnie choróbsko i muszę teraz leżeć w łóżku ;/

na lekach nie odczuwam lęku.. tylko gorzej jest ze wspomnieniami i z obawą ze to wróci. wiesz gdzieś idę i pojawia się lęk że zaraz się będę bała no i się kończy moje podbijanie świata

ja także przez długi czas musiałam mieć wodę przy sobie, potem zamieniłam to na cukierki miętowe, a potem jakoś zapomniałam i przestałam mieć taką potrzebę. Współczuje tej podróży, bo sama 400km nie ma mowy żebym gdzieś pojechała, nawet sama na zakupy nie chodzę, ale Tobie może pomoże jakaś dobra książka, mp3 ?

M4lik, dzięki za odpowiedź. ostatnio udało mi się przejechać autobusem koło 15 minut pełnym ludzi i nic mi nie było :) teraz musiałam zaprzestać treningów bo się rozchorowałam i boje się że to wszystko się teraz cofnie to na co sobie zapracowałam. ja się boję ryzykować... że będę miała atak paniki. jeśli możesz i chcesz napisz coś o sobie :)

Emeth, ja tak mam. Kocham ratownictwo, a boję się że podczas akcji nawale, że dostanę lęków i ataku paniki...

wiem o nerwicy lękowej sporo. wiem jak działają mechanizmy.wiem,że to tylko panika. ale boję się zaryzykować, boję się ze będę się bała. boję się ze jednak coś mi się stanie. no nie dochodzi to do mnie... mam więc pytanie, w jaki sposób pracować nad sobą? jak przekonać siebie ze warto zaryzykować ? jak nabrać pewności siebie w chorobie ? jak wejść do tego autobusu przejechać 15 minut, wysiąść i załatwić sprawę ??

od dłuższego czasu czytam co piszecie i tak w sumie mnie tez bardzo brakuje kogoś bliskiego... tyle,że z moimi problemami poznać kogoś nowego, a jeszcze go zachęcić do znajomości ze mną jest baaardzo trudne ;/ i rozumiem idle... też takie mam myśli..czasem.. ale pracuje nad nimi.

pogoda tez mi odpowiada... w końcu nie ma mrozu i śnieg nie sypie :) jeszcze trochę i będzie całkiem cieplutko :)

jak Wam weekend mija? ja się strasznie stresuje jutrzejszy dniem - początek dziennego... i wspomnienia mi spokoju nie dają... mam nadzieje że u Was weselej :)

olszówke odradzam trzeba długo czekać.. ja dostałam się do Czechowic-dziedzic http://leczenie-nerwic.pl/ nie wiele mogę Ci powiedzieć ,bo dopiero w pon zaczynam... wiem że to jest codziennie od 9-14 zajęcia z psychologami i terapeutami... ja wcześniej próbowałam sama sobie pomóc ale mi nie wyszło, a pod okien psychologa się mi pogorszyło jeszcze bardziej...widziałam się z nim raz na 2 tyg. dlatego postanowiłam spróbować tego.

a mnie dzisiaj dobrze poszła rozmowa i od poniedziałku zaczynam terapie na oddziale dziennym :) tyle ze teraz się martwie co bd jak dostane tak ataków i jak sobie dac tam ze sobą rade...

chyba chory, zadzwoń do przychodni kolejowej, tam czasami termin mam na następny dzień jak zadzwonię do rejestracji, bo jeśli bd się umawiać z psychologiem to Cię wrzuci za 2 tyg... tam jest pani psycholog do której chodzę czasami...

ja bym się bardzo chętnie spotkała... tyle,ze nie wychodzę samodzielnie z domu... może jak mi się polepszy...

dziękuje :)

ja niestety nawet nie znam nikogo kto to ma... dopiero Ciebie poznałam. u mnie w domu nikt nie ma takich problemów. nie akceptują tego ani mnie

więc mam nadzieje,że mnie przyjmą w tą środę na terapię ... bo inaczej bd kiepsko... dobrze wiedziec że ktoś to przebrnął i żyje normalnie :)

a co Ci dokładnie pomogło ? jakiś konkretny wniosek