Doroti

Szczerze mówiąc to nie chcę brać leków. Moja mama chorowała na depresję, popełniła samobójstwo kiedy byłam jeszcze bardzo mała. Lekarstwa ponoć tylko pogarszały jej stan. Po prostu...nie wiem co robić. Chciałabym się zwrócić do kogoś o pomoc, ale...nie mam do kogo. Jakoś...postaram się to przeczekać, choć...to raczej niczego nie da. Czuję się taka...mało wartościowa.

Mam 19 lat i...również niczego nie czuję. A przynajmniej żadnych pozytywnych emocji, choć...nawet te negatywne jak strach czy smutek są przytłumione. Czuję się straszliwie osamotniona, nie potrafię się już z nikim porozumieć. Może to dlatego, że utraciłam zdolność empatii ? gdy ktoś zwierza mi się ze swoich problemów... nie potrafię wczuć się w jego położenie.Jakiś czas temu dostałam się na wymarzone studia, sądziłam,że może dzięki temu uda mi się wyrwać z tej wszechogarniajacej pustki, ale się myliłam.Nie widzę sensu w swojej dalszej egzystencji. Taka...wegetacja bez uczuć kompletnie mi nie odpowiada. Najgorsze jest chyba to, że nie mogę się zabić, bo wiem, że ogromnie skrzywdziłabym swoich bliskich, którzy i tak zostali już ciężko doświadczeni przez życie.