mateuszk.

Witajcie! Może tytułem wstępu chcę zaznaczyć, że nie widziałem podobnego tematu lecz jeśli takowy istnieje bądź piszę w złym dziale to z góry przepraszam i proszę o takową informacje. A teraz do sedna. W tym roku kończę 18 lat. Moje problemy z żywieniem zaczęły się w wieku 4-5 lat, gdy zacząłem (chyba jak większość dzieci) wypluwać potrawy i mówić, że nie będę jadł jakieś potrawy bo nie lubię nawet jej nie próbując. W przedszkolu przedszkolanki nic nie poradziły na to i nie jadłem obiadów lecz przynosiłem swoje jedzenie. W podstawówce jadłem tylko to co smakowało mi wcześniej nie próbując nowych potraw, gdyż od razu mówiłem że nie będą mi smakowały. W gimnazjum zaczęło mi to już przeszkadzać i powoli zaczynałem próbować różne rzeczy ale gdy tylko coś znalazło się na języku pojawiał się odruch wymiotny i niestety wypluwałem jedzenie. Sytuacja wygląda tak do dzisiaj. Wiem, że późno się za to zabieram ale lepiej późno niż wcale jak się mawia. :) Wydaje mi się, że jest to problem z moją psychiką, gdyż nawet nie zdążę poczuć smaku tego co próbuję a odruch się pojawia. Jest to bardzo uciążliwe, gdyż od małego jem te same potrawy, a mam dość tej monotonii w jedzeniu. Również w dojrzewaniu jest to niebezpieczne, gdyż nie dostarczam witamin tylu witamin ile powinienem. Przy wszelkich wycieczkach, wyjazdach, imprezach, spotkaniach z przyjaciółmi itd. powstaje problem. Nie jest to Emetofobia. Więc jeśli ktoś z was, waszej rodziny, przyjaciół ma podobne objawy prosiłbym o informacje jak sobie z tym poradził, radzi, co to może być i w ogóle wszystko co może mi pomóc. Może ktoś wie do jakiego lekarza powinienem się udać. Z góry dziękuję za wszelką pomoc. Pozdrawiam.